Η Τουρκία λοιπόν, κινδυνεύει εκεί που πίστεψε προς στιγμήν ότι βγήκε «ενισχυμένη» να πάθει αυτό που ΔΕΝ θέλει: το διαμελισμό της Συρίας…Και να υποστεί αυτό που πάνω απ’ όλα απεύχεται, γιατί δεν το αντέχει: την ανοιχτή συσπείρωση όλων εναντίον της!
Όσα γίνονται στη Συρία την αφορούν άμεσα, όσα μπορούν να συμβούν από δω και στο εξής, θα αποδειχθούν καθοριστικά για την Ελλάδα – ίσως και “μοιραία”…Αλλά για την ώρα, η Ελλάδα απλώς ΔΕΝ υπάρχει!
Του Θανάση Κ.
Βγήκε η Τουρκία “κερδισμένη” από την πρόσφατη κρίση της Συρίας και την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ;
— Αν ναι, που μπορεί να οδηγήσει αυτό;
— Κι αν όχι, τι θα σημάνει για την Τουρκία;
Πολλές αντιφατικές δηλώσεις απ’ όλες τις κατευθύνσεις μπλέκουν τα πράγματα – που είναι, έτσι κι αλλιώς πολύ μπερδεμένα…
* Πρώτον τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα όχι μόνο γιατί η Τουρκία ανέτρεψε τα πάντα στη Συρία – και απειλεί να τα κάνει ακόμα χειρότερα, αν επέμβει στο Συριακό Κουρδιστάν – αλλά και γιατί όλος ο υπόλοιπος κόσμος δεν μπορεί ΑΜΕΣΑ να αντιδράσει.
Υπάρχει γενικευμένη ακυβερνησία! Παντού…
— Στην Ευρώπη, Γαλλία και Γερμανία έχουν “υπηρεσιακές” κυβερνήσεις. Ουσιαστικά “μεταβατικές”.
Γιατί εκλογές θα γίνουν στις χώρες αυτές μετά από μήνες – στη Γερμανία τέλη Φεβρουαρίου, στη Γαλλία από τον Ιούνιο και μετά – ενώ η περίοδος μετάβασης θα είναι ακόμα πιο μακρά, αφού ο σχηματισμός νέας κυβέρνησης (από συνασπισμό κομμάτων) συνήθως παίρνει πολλούς μήνες…
Άρα, Γαλλογερμανικός άξονας δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή.
Πολύ περισσότερο που οι νέες κυβερνήσεις προβλέπεται να ανατρέψουν όλες τις σταθερές της μέχρι τώρα ασκούμενης πολιτικής στην Ευρώπη. Θα είναι σαφώς δεξιότερες…
Και θα έλθουν σε σύγκρουση – ενδεχομένως και σε μετωπική σύγκρουση – με την Ευρω-γραφειοκρατία των Βρυξελλών, δηλαδή με την Κομισιόν – αλλά και με το Ευρωκοινοβούλιο. Τουλάχιστον σε δύο ζητήματα:
Στο ενεργειακό (θα ανατραπούν οι στόχοι της “πράσινης μετάβασης”)
και στο “μεταναστευτικό” (θα οδηγηθούν σε μηδενική ανοχή και σε επανα-προωθήσεις).
Φανταστείτε τις νέες κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, να αγκαλιάζουν τον Όρμπαν – που τον είχε κηρύξει “παρία” η κα Φον Ντερ Λάϊεν – και την Πολωνική κυβέρνηση, που την αποδοκίμαζε καθημερινά το Ευρωκοινοβούλιο.
Φανταστείτε ένα Ευρωπαϊκό Συμβούλιο όπου θα κυριαρχούν δυνάμεις “φιλικές” προς την κα Μελόνι της Ιταλίας, την κα Λεπέν της Γαλλίας, τον κ. Βίλντερς της Ολλανδίας, τον κ. Μέρτζ της Γερμανίας.
Όλοι αυτοί ήταν το “ανάθεμα” για τις Βρυξέλλες, μέχρι πριν δύο χρόνια.
Μέσα στην επόμενη χρονιά, όλοι αυτοί είναι πολύ πιθανό να κυριαρχούν!
* Στις ΗΠΑ υπάρχει επίσης ακυβερνησία. Ο τωρινός Πρόεδρος ουσιαστικά δεν υπάρχει, ο εκλεγμένος Πρόεδρος θα αναλάβει σε ένα μήνα, και δείχνει αποφασισμένος να αλλάξει όχι μόνο όλες τις “σταθερές” της Αμερικανικής Πολιτικής – από το ενεργειακό μέσα στη χώρα του μέχρι το σύνολο των Ατλαντικών σχέσεων με τους δυτικούς συμμάχους – αλλά (και κυρίως) το “βαθύ κράτος” στις ΗΠΑ.
— Στον Καναδά η κυβέρνηση Τρυντώ είναι θέμα χρόνου να πέσει, ενώ ο Πολυβιέ, που έρχεται “με χίλια”, θεωρείται κάτι αντίστοιχο του Τράμπ.
— Στη Βρετανία η νέα Κυβέρνηση του Εργατικού κ. Στάρμερ δεν έχει κλείσει ακόμα έξη μήνες, αλλά η δημοτικότητα του καταρρέει! Μάλλον δεν θα βγάλει το 2025. Κι απέναντί του έχει ένα πολύ πιο “δεξιό” Συντηρητικό Κόμμα (υπό τη νέα ηγέτη του) και ένα απολύτως “αντισυστημικό” Κόμμα (Reform Party) του κ. Farage, που ανεβαίνει συνεχώς.
Ο Τράμπ στις ΗΠΑ στηρίζει ανοιχτά τον Πολυβιέ στον Καναδά και τον Farage στη Βρετανία, και την Μελόνι στην Ιταλία και τον Όρμπαν στη Ουγγαρία και τον Βίλτερς στην Ολλανδία. Ίσως και τον Μέρτζ στη Γερμανία.
Γενικά τόσο ο Τράμπ όσο και ο Μάσκ κινούνται όλο και περισσότερο να ανατρέψουν κυβερνήσεις δυτικών χωρών που είχαν πρωτοστατήσει στην λαθροδιακίνηση, στην “ενεργειακή μετάβαση” προς το… πουθενά, στον “δικαιωματισμό” και τη woke ατζέντα…
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ακυβερνησία στη Δύση, αλλά ήδη κινούνται οι “τεκτονικές πλάκες” για συνολική αλλαγή σκηνικού – παντού στη Δύση…
* Και έξω από τη Δύση, η Ρωσία κερδίζει καθαρά τον Πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά η Ρωσία αιφνιδιάστηκε στη Συρία, πράγμα που το χρεώνει στον Ερντογάν.
Όπως και ο Τράμπ, εμμέσως χρέωσε στον Ερντογάν το χάος που έχει δημιουργηθεί στη Συρία.
Οι ρωσικές βάσεις στη Συρία μάλλον θα περιοριστούν και θα υποβαθμιστούν, αλλά μέρος τους μεταφέρεται στη ανατολική Λιβύη – που την ελέγχει ο Χαφτάρ. Και η Ρωσία επιφυλάσσεται να “ανταποδώσει” στην Τουρκία επί της Λιβύης το “χουνέρι” που της έκανε η Τουρκία στη Συρία…
— Το Ιράν υπέστη αληθινή γεωπολιτική ήττα από το Ισραήλ – τελικά και από την Τουρκία. Έχασε τον “διάδρομο προς τη Μεσόγειο”, μέσω της Συρίας του Άσαντ που δεν υπάρχει πια.
Οι Χούτσι στην Υεμένη υφίστανται συνεχή πλήγματα από τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς.
Αλλά το Ιράν έχει ακόμα δυνάμεις για να “ανταποδώσει”. Όχι τόσο στους Ισραηλινούς, όσο στους Τούρκους, που αισθάνεται ότι το “πρόδωσαν”.
* Το Ισραήλ, που βγήκε αληθινά κερδισμένο γεωπολιτικά, αντιμετωπίζει τώρα νέες προκλήσεις.
Ισοπέδωσε τη Χαμάς στη Γάζα, εξουδετέρωσε τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο, απαλλάχθηκε από το καθεστώς Άσαντ στη Συρία, ενώ κανείς δεν ασχολείται τώρα με τις “ακρότητες” του Ισραήλ στη Γάζα.
Από την άλλη πλευρά όμως, το Ισραήλ αντιμετωπίζει σήμερα τον κίνδυνο να γίνει ηγεμονική δύναμη στη Συρία η Τουρκία. Και να χάσει τους Κούρδους της Συρίας που αποτελούν τους μόνους συμμάχους του στην περιοχή…
Ή, στην χειρότερη περίπτωση, να δημιουργηθεί βορείως των συνόρων του, μια περιοχή πολύ μεγαλύτερη της Γάζας (εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη!), η οποία θα ελέγχεται από τζιχαντιστές απολύτως “συγγενείς” με τη Χαμάς, αλλά πολύ ισχυρότερους από τη Χαμάς.
* Στην προοπτική να ελέγξει την Τουρκία τη Συρία, είναι κατηγορηματικά εναντίον, πέραν του Ισραήλ, και η Ιορδανία και η Σαουδαραβία και τα Εμιράτα και το Κατάρ (για άλλους λόγους) και η Αίγυπτος!
Το ενδεχόμενο να αναβιώσει το ΙΣΙΣ στη Συρία, το αντιμετωπίζουν ως “υπαρξιακό” κίνδυνο όλα τα “κοσμικά καθεστώτα” της Μέσης Ανατολής, γιατί αυτοί ξέρουν ότι οι “Αδελφοί Μουσουλμάνοι” που καθοδηγούν τους ισλαμιστές στη Συρία (και εδρεύουν στην Τουρκία), έχουν ως πρώτο στόχο τους να ανατρέψουν τα “κοσμικά” αραβικά καθεστώτα της περιοχής.
* Τέλος υπάρχει και το Κουρδικό. Που είναι ο κύριος στόχος της Τουρκίας.
Αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα ιστορικής αποκατάστασης εθνικού κράτους στο σύγχρονο κόσμο που παραμένει “ανοιχτό” εδώ και ένα αιώνα περίπου! Αφορά 30-40 εκατομμύρια ανθρώπων ίσως και παραπάνω – που ζουν διαιρεμένοι σε τέσσερα γειτονικά κράτη. Οι περισσότεροι μέσα στην ίδια την Τουρκία.
(Το Παλαιστινιακό αφορά μόλις 5 εκατομμύρια…)
Τους Κούρδους πολλοί τους έσφαξαν, πολλοί τους χρησιμοποίησαν και πολλοί τους πρόδωσαν. Αλλά παραμένουν εκεί. Και αυξάνονται με δημογραφικούς ρυθμούς υψηλότερους από όλους τους άλλους λαούς της περιοχής.
Τους Κούρδους τους χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί (επί Τράμπ), γιατί ήταν οι μόνοι που κατάφεραν να νικήσουν το ΙΣΙΣ στη Συρία.
Κι ύστερα τους εγκατέλειψαν μερικά (επίσης επί Τράμπ).
Σήμερα που οι τζιχαντιστές έχουν καταλάβει μεγάλο μέρος της Συρίας, οι Κούρδοι είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αντισταθεί στην πλήρη επικράτησή τους – που ΔΕΝ τη θέλει ΚΑΝΕΝΑΣ από τα γειτονικά κράτη (εκτός Τουρκίας, φυσικά).
Οι μεγάλες δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται για τους Κούρδους, φυσικά.
Ενδιαφέρονται όμως να ανασυγκροτήσουν τις συμμαχίες τους στην περιοχή.
Κι από την στιγμή που και το Ισραήλ και η Σαουδαραβία και η Ιορδανία δεν θέλουν
ούτε την ενίσχυση της Τουρκίας,
ούτε την εξουδετέρωση των Κούρδων (που επιδιώκει η Τουρκία),
ούτε την νεκρανάσταση του ΙΣΙΣ στη Συρία (που μόνον οι Κούρδοι της Συρίας μπορούν να εμποδίσουν),
όποιος θέλει να κερδίσει συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να στηρίξει τους Κούρδους ΚΑΙ να βάλει φρένο στην Τουρκία.
Ο Νετανιάχου το μήνυμα αυτό το δίνει στον Τράμπ.
Και δεν είναι ο μόνος…
* Η Αμερική αυτή τη στιγμή φαίνεται να βρίσκεται σε φάση αναδίπλωσης (ή “απομονωτισμού”).
Η Ρωσία που κερδίζει στην Ουκρανία – κι επειδή είναι απολύτως επικεντρωμένη στην Ουκρανία – μοιάζει κι αυτή να απομακρύνεται από την περιοχή. Τουλάχιστον μερικά και τουλάχιστον προσωρινά.
Αυτό το “κενό” προσπάθησε να καλύψει η Τουρκία, επεμβαίνοντας στην Συρία και προσπαθώντας να εξουδετερώσει τους Κούρδους…
Κι έτσι, όχι μόνο έστρεψε όλα τα κράτη της Μέσης Ανατολής εναντίον της, αλλά υποχρεώνει και τις μεγάλες δυνάμεις, αν θέλουν να αποκτήσουν ξανά ερείσματα στην περιοχή, να βάλουν φρένο στην Τουρκία.
Αυτή τη στιγμή, ούτε η Αμερική ούτε η Ρωσία μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα. (για εντελώς διαφορετικούς λόγους η κάθε μία).
Αλλά και οι δύο θα βγούνε από την τωρινή αδυναμία τους μέσα στους επόμενους δύο μήνες περίπου.
Η Ευρώπη θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο, μέχρι να ολοκληρωθούν οι πολιτικές ανατροπές στο εσωτερικό της που ήδη έχουν ξεκινήσει…
* Στο μεταξύ όμως η Συρία διαμελίζεται:
— Με τους Αλεβίτες στα παράλια της Μεσογείου να αντιμετωπίζουν τους ισλαμιστές του HTS ως “δυνάστες”, όχι ως “ελευθερωτές”…
— Με τους Δρούζους στο Νότο να ζητούν όχι απλώς την “προστασία του Ισραήλ, αλλά και την προσχώρηση στο Ισραήλ.
— Με τους Κούρδους του γειτονικού βόρειου Ιράκ, να προειδοποιούν ότι “δεν θα μείνουν αδρανείς”, αν η Τουρκία επιτεθεί στους “αδελφούς” Κούρδους της Συρίας.
— Και με το Χασεμιτικό Βασίλειο της Ιορδανίας να εποφθαλμιά (διακριτικά ακόμα) και τους Σουνίτες στη νότια Συρία και τους Σουνίτες στο Κεντρικό Ιράκ.
— Το Ιράκ κινδυνεύει κι αυτό με διαμελισμό, αφού το γειτονικό Ιράν κινείται να προσεταιριστεί του Σιίτες Αραβες στα νότια. Που αποτελούν και την πλειοψηφία του Ιρακινού πληθυσμού…
— Και φυσικά η Λιβύη που είναι ήδη χωρισμένη στα δύο, αν φιλοξενήσει την μετεγκατάσταση των Ρωσικών βάσεων στη Μεσόγειο, θα κινδυνεύσει επίσης με οριστικό διαμελισμό.
* Η Τουρκία λοιπόν, κινδυνεύει εκεί που πίστεψε προς στιγμήν ότι βγήκε “ενισχυμένη” να πάθει αυτό που ΔΕΝ θέλει: το διαμελισμό της Συρίας…
Και να υποστεί αυτό που πάνω απ’ όλα απεύχεται, γιατί δεν το αντέχει: την ανοιχτή συσπείρωση όλων εναντίον της!
Η ακυβερνησία που υπάρχει παντού λειτούργησε ως τώρα υπέρ της.
Από δω και στο εξής θα αρχίσει να λειτουργεί μάλλον εναντίον της.
Και μόλις ορκιστεί η νέα κυβέρνηση Τραμπ στην Αμερική και απελευθερωθεί από άλλους “περισπασμούς” η Ρωσία (η Ευρώπη αργεί πολύ ακόμα), τα διλήμματα για την Τουρκία θα πολλαπλασιάζονται και οι επιλογές της θα λιγοστεύουν.
ΥΓ.1 Η Ελλάδα, βέβαια, έχει…”Σύμφωνο φιλίας” με τον μεγάλο Ταραξία της περιοχής της. Οπότε, σε όλα αυτά απλώς ΔΕΝ υπάρχει.
Όσα γίνονται στη Συρία την αφορούν άμεσα, όσα μπορούν να συμβούν από δω και στο εξής, θα αποδειχθούν καθοριστικά για την Ελλάδα – ίσως και “μοιραία”…
Αλλά για την ώρα, η Ελλάδα απλώς ΔΕΝ υπάρχει!
Δυστυχώς…
ΥΓ.2 Η Φύση όμως, ΔΕΝ ανέχεται τα κενά.
Ενώ η Πολιτική, ούτε τα ανέχεται ούτε τα συγχωρεί.
Σχολιάστε το άρθρο μας
Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.com
στο Facebook…
στο Twitter
στο Viber
στο Telegram
στο GAB…
κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!
