Πώς η μηχανική εξάρτηση εξαλείφει την αυτονομία μας…
Η πιο επικίνδυνη πτυχή αυτού του συμβιβασμού δεν είναι η απώλεια της ιδιωτικής ζωής – είναι η απώλεια της επίγνωσης ότι χάνουμε οτιδήποτε. Δεν χάνουμε απλώς δεξιότητες και ιδιωτικότητα- χάνουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε πώς είναι η πραγματική αίσθηση της ανεξαρτησίας…
Πηγή: stylman.substack.com
Άρθρο του Joshua Stylman
Απόδοση: Απολλόδωρος – Συνεργάτης του Ελλήνων Αφύπνιση
Φανταστείτε αυτό: Το smartphone σας νεκρώνει ενώ βρίσκεστε σε ένα ταξίδι και ξαφνικά, είστε ανήμποροι – δεν μπορείτε να πλοηγηθείτε, να πληρώσετε ή ακόμη και να αποκτήσετε πρόσβαση στην κράτηση του ξενοδοχείου σας. Αυτό δεν είναι υποθετικό, είναι η πραγματικότητά μας.
Σύμφωνα με την έκθεση «Digital 2024 Global Overview Report» της DataReportal, ο μέσος άνθρωπος ξοδεύει πλέον πάνω από 7 ώρες καθημερινά σε ψηφιακές συσκευές, ενώ το 47% αναφέρει άγχος όταν αποχωρίζεται το τηλέφωνό του. Αυτό που κάποτε ήταν μια μικρή ενόχληση έχει γίνει πλέον κρίση, αποκαλύπτοντας πόσο βαθιά έχουμε ενσωματώσει την τεχνολογία στην καθημερινότητά μας – από την παραγγελία καφέ μέχρι την απόδειξη της ταυτότητάς μας.
Ο George Orwell οραματίστηκε μια δυστοπία αναγκαστικής υποταγής, αλλά του ξέφυγε κάτι κρίσιμο: οι άνθρωποι παραδίδουν οικειοθελώς τις ελευθερίες τους για την ευκολία. Όπως περιγράφει λεπτομερώς η Shoshana Zuboff στο βιβλίο της: “The Age of Surveillance Capitalism” ( «Η εποχή του καπιταλισμού της επιτήρησης»), αυτή η προθυμία να ανταλλάξουμε την ιδιωτικότητα με την ευκολία αποτελεί θεμελιώδη μετατόπιση στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η εξουσία στην ψηφιακή εποχή.
Δεν χρειαζόμαστε τον Μεγάλο Αδελφό να μας παρακολουθεί – προσκαλούμε την επιτήρηση στα σπίτια μας μέσω έξυπνων ηχείων, καμερών ασφαλείας και συνδεδεμένων συσκευών, όλα στο όνομα της διευκόλυνσης της ζωής μας. Δεν αποδεχόμαστε απλώς αυτή την επιτήρηση, αλλά την έχουμε εσωτερικεύσει ως απαραίτητο αντάλλαγμα. «Μην ανησυχείτε», μας λένε, “τα δεδομένα σας είναι ασφαλή και σε αντάλλαγμα θα έχετε καλύτερες συστάσεις και εξυπνότερες υπηρεσίες”. Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να μας παρακολουθούν, ώστε υπερασπιζόμαστε τους επιτηρητές μας, αναπτύσσοντας μια σχεδόν παθολογική προσκόλληση στα ίδια τα συστήματα που μας περιορίζουν.
Σκεφτείτε την ασφάλεια του αεροδρομίου. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι Αμερικανοί αποδέχθηκαν τις όλο και πιο επεμβατικές διαδικασίες της TSA, υποσχόμενοι ασφάλεια και ευκολία. Δύο δεκαετίες αργότερα, βγάζουμε υπάκουα τα παπούτσια μας -εκπαιδευμένοι σαν υπάκουα κατοικίδια ζώα να ακολουθούν το θέατρο ασφαλείας επειδή ένας βλάκας προσπάθησε να κρύψει εκρηκτικά στις μπότες του πριν από σχεδόν 25 χρόνια- υποτασσόμαστε σε σαρώσεις πλήρους σώματος και παραδίδουμε μπουκάλια νερού.
Ωστόσο, η ασφάλεια των αεροδρομίων δεν είναι ούτε βολική ούτε αποδεδειγμένα πιο αποτελεσματική. Ακριβώς όπως αφαιρέσαμε αδιαμαρτύρητα τα παπούτσια μας στα αεροδρόμια, έτσι παραδώσαμε αδιαμαρτύρητα τις πιο προσωπικές μας πληροφορίες για την υπόσχεση της ευκολίας.
Είδα αυτή τη μετατόπιση από πρώτο χέρι κατά τη διάρκεια των δύο δεκαετιών μου στην τεχνολογία. Όταν η Google λάνσαρε το Gmail, προωθώντας το ως «δωρεάν» υπηρεσία, προειδοποίησα τους φίλους μου ότι στην πραγματικότητα πλήρωναν με τα δεδομένα τους. Η παλιά παροιμία αποδείχθηκε αληθινή: όταν κάτι είναι δωρεάν στο διαδίκτυο, δεν είσαι εσύ ο πελάτης – είσαι το προϊόν. Πολλοί γέλασαν, αποκαλώντας με παρανοϊκό.
Ένα σατιρικό βίντεο με τίτλο: «Η τουαλέτα της Google» αποτύπωσε τέλεια αυτή τη στιγμή, δείχνοντας πώς ανταλλάσσουμε πρόθυμα τα πιο προσωπικά μας δεδομένα για την ευκολία. Το βίντεο φαινόταν παράλογο όταν γυρίστηκε πριν από 15 χρόνια – τώρα μοιάζει προφητικό.
Σήμερα, η ίδια εταιρεία -την οποία πρόσφατα αποκάλυψα ότι έχει βαθιές σχέσεις με την κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών από την ίδρυσή της- παρακολουθεί την τοποθεσία μας, ακούει τις συνομιλίες μας και γνωρίζει περισσότερα για τις καθημερινές μας συνήθειες από τους πιο στενούς μας φίλους. Ακόμα και μετά την αποκάλυψη της έκτασης της ψηφιακής παρακολούθησης από τον Snowden, οι περισσότεροι άνθρωποι σήκωσαν τους ώμους. Η ευκολία άξιζε το κόστος – μέχρι που δεν διακυβεύονταν μόνο τα δεδομένα μας, αλλά και η ίδια η ικανότητά μας να λειτουργούμε ανεξάρτητα.
Η Tυραννία των «Έξυπνων» Πάντων…
Σύμφωνα με το Consumer Reports, πάνω από το 87% των μεγάλων συσκευών που θα πωληθούν το 2023 θα περιλαμβάνουν «έξυπνα» χαρακτηριστικά, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη την εύρεση βασικών μοντέλων. Όταν χρειάστηκα πρόσφατα ένα στεγνωτήριο, διαπίστωσα ότι σχεδόν όλα τα μοντέλα ήταν «έξυπνα», απαιτώντας συνδεσιμότητα Wi-Fi και ενσωμάτωση εφαρμογών. Δεν ήθελα ένα στεγνωτήριο που να μπορεί να τουιτάρει- ήθελα απλώς ένα που να στεγνώνει τα ρούχα. Όταν ήρθε ο υδραυλικός να το εγκαταστήσει -γιατί φυσικά δεν έμαθα ποτέ πώς να το κάνω μόνος μου- παραπονέθηκε ότι χρειαζόταν πτυχίο μηχανικού μόνο και μόνο για να επισκευάζει σύγχρονες συσκευές.
Αυτό δεν αφορά μόνο τα στεγνωτήρια. Κάθε οικιακό αντικείμενο γίνεται έξυπνο: θερμοστάτες, πόμολα, λάμπες, τοστιέρες. Ο πατέρας μου μπορούσε να αποσυναρμολογήσει και να ξαναφτιάξει μια μηχανή αυτοκινήτου στο γκαράζ μας. Σήμερα, δεν μπορείτε να αλλάξετε ούτε τα λάδια σε ορισμένα οχήματα χωρίς να έχετε πρόσβαση στο σύστημα υπολογιστή του αυτοκινήτου. Έχουμε χάσει κάτι περισσότερο από τις μηχανικές δεξιότητες – έχουμε χάσει την αυτοπεποίθηση να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε τα πράγματα μόνοι μας. Όταν τα πάντα απαιτούν εξειδικευμένο λογισμικό και ιδιόκτητα εργαλεία, το DIY καθίσταται αδύνατο εκ των πραγμάτων.
Η απώλεια της καλλιγραφικής γραφής αποτελεί παράδειγμα αυτής της παρακμής. Εκτός από τα οφέλη της για τη γνωστική ικανότητα, δεν πρόκειται μόνο για την καλλιγραφία, αλλά και για την πολιτιστική συνέχεια και ανεξαρτησία. Μια γενιά που δεν μπορεί να διαβάσει καλλιγραφική γραφή εξαρτάται από τις ψηφιακές μεταφράσεις της δικής της ιστορίας – είτε πρόκειται για τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας είτε για τα ερωτικά γράμματα των παππούδων της. Αυτή η αποσύνδεση από το παρελθόν μας δεν είναι απλώς βολική- είναι μια μορφή πολιτιστικής αμνησίας που μας κάνει να εξαρτόμαστε περισσότερο από τις επιμελημένες, ψηφιοποιημένες εκδοχές της ιστορίας.
Το βασικό όραμα του κινήματος των κατασκευαστών – η ενδυνάμωση των ανθρώπων να δημιουργούν, να επιδιορθώνουν και να κατανοούν τον φυσικό κόσμο γύρω τους – προσφέρει ένα σχέδιο για την αντίσταση στη μηχανική εξάρτηση. Οι κοινότητες δημιουργούν ήδη βιβλιοθήκες εργαλείων όπου οι κάτοικοι μπορούν να δανείζονται εξοπλισμό και να μαθαίνουν βασικές επισκευές. Αναδύονται καφενεία επισκευών της γειτονιάς, όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονται για να επιδιορθώσουν χαλασμένα αντικείμενα και να μοιραστούν τις γνώσεις τους.
Οι τοπικοί συνεταιρισμοί τροφίμων και οι κοινοτικοί κήποι δεν αφορούν μόνο τα βιολογικά προϊόντα – αφορούν την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο μπορούμε να τρέφουμε τους εαυτούς μας χωρίς εταιρικές αλυσίδες εφοδιασμού. Ακόμη και απλές πράξεις όπως η διατήρηση φυσικών συλλογών βιβλίων και αρχείων σε χαρτί γίνονται ριζοσπαστικές όταν η ψηφιακή λογοκρισία απειλείται. Αυτά δεν είναι απλά χόμπι – είναι πράξεις αντίστασης ενάντια σε ένα σύστημα που επωφελείται από την αδυναμία μας.
Η Ψεύτικη Φύση του Ψηφιακού Ελέγχου…
Ακριβώς όπως οι κεντρικές τράπεζες δηλώνουν την αξία του νομίσματος με διάταγμα, έτσι και οι εταιρείες τεχνολογίας δηλώνουν τώρα τι συνιστά ευκολία στη ζωή μας. Δεν επιλέγουμε αυτά τα συστήματα – μας επιβάλλονται, όπως και το νόμισμα. Θέλετε μια «χαζή» συσκευή; Λυπάμαι, αυτή η επιλογή έχει κηρυχθεί παρωχημένη. Θέλετε να επισκευάζετε μόνοι σας τις συσκευές σας; Αυτό έχει εξαλειφθεί.
Διερεύνησα αυτή την έννοια των επιβαλλόμενων συστημάτων βαθύτερα στο δοκίμιό μου «Fiat Everything», εξετάζοντας πώς η τεχνητή έλλειψη και ο έλεγχος επεκτείνονται πολύ πέρα από το χρήμα – στα τρόφιμα, την υγεία, την εκπαίδευση και την πληροφόρηση. Οι ίδιες αρχές που επιτρέπουν στις κεντρικές τράπεζες να δημιουργούν νόμισμα από το τίποτα, επιτρέπουν τώρα στις εταιρείες τεχνολογίας να δηλώνουν τι είναι «απαραίτητο» στην καθημερινή μας ζωή.
Αυτό δεν είναι απλή τεχνολογική πρόοδος – είναι ένα σύστημα ελέγχου. Ακριβώς όπως το πλαστό χρήμα αντλεί αξία από τη συλλογική πίστη, η σύγχρονη «ευκολία» αντλεί την ελκυστικότητά της όχι από τη γνήσια χρησιμότητα, αλλά από την κατασκευασμένη αναγκαιότητα. Μας λένε ότι χρειαζόμαστε έξυπνες συσκευές, αποθήκευση στο σύννεφο και συνεχή συνδεσιμότητα, όχι επειδή εξυπηρετούν εμάς, αλλά επειδή εξυπηρετούν το σύστημα που κερδίζει από την εξάρτησή μας.
Η ώθηση προς μια κοινωνία χωρίς μετρητά αποτελεί την απόλυτη έκφραση αυτού του ελέγχου. Όπως προειδοποίησα πριν από δύο χρόνια στο άρθρο «Από το Covid στο CBDC», η κατάργηση του φυσικού νομίσματος δεν έχει να κάνει μόνο με την αποτελεσματικότητα – έχει να κάνει με τη δημιουργία ενός συστήματος όπου κάθε συναλλαγή μπορεί να παρακολουθείται, να εγκρίνεται ή να απορρίπτεται. Τα ψηφιακά νομίσματα των κεντρικών τραπεζών (CBDC) υπόσχονται ευκολία, ενώ παράλληλα δημιουργούν την αρχιτεκτονική για απόλυτη χρηματοπιστωτική εποπτεία και έλεγχο.
Ακριβώς όπως τα διαβατήρια εμβολίων ομαλοποίησαν την επίδειξη εγγράφων για τη συμμετοχή στην κοινωνία, οι πληρωμές μόνο με ψηφιακά μέσα ομαλοποιούν την ιδέα ότι οι συναλλαγές μας απαιτούν θεσμική έγκριση. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου τα χρήματά σας έχουν ημερομηνία λήξης, όπου οι αγορές μπορούν να μπλοκαριστούν με βάση την κοινωνική σας πιστοληπτική ικανότητα, ή όπου οι αποταμιεύσεις σας μπορούν να απενεργοποιηθούν αν δημοσιεύσετε τη λάθος γνώμη στο διαδίκτυο. Αυτό δεν είναι εικασία – το σύστημα κοινωνικής πίστωσης της Κίνας δείχνει ήδη πώς το ψηφιακό χρήμα γίνεται εργαλείο επιβολής της συμμόρφωσης.
Ο Θάνατος της Γενιάς των Κατασκευαστών…
Για μια σύντομη στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της δεκαετίας του 2010, φάνηκε ότι θα μπορούσαμε να αντισταθούμε σε αυτή την παλίρροια της μηχανικής εξάρτησης. Εμφανίστηκε το κίνημα των κατασκευαστών, με παραδείγματα χώρους όπως το 3rd Ward στο Brooklyn – ένας εκτεταμένος συλλογικός χώρος εργασίας 30.000 τετραγωνικών μέτρων όπου καλλιτέχνες, τεχνίτες και επιχειρηματίες μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε εργαλεία, να μαθαίνουν δεξιότητες και να δημιουργούν κοινότητες.
Ταυτόχρονα εμφανίστηκαν διαδικτυακές πλατφόρμες όπως το Kickstarter, που έδωσαν τη δυνατότητα στους δημιουργούς να δημιουργήσουν κοινό και να χρηματοδοτήσουν απευθείας καινοτόμα έργα, παρακάμπτοντας τους παραδοσιακούς φύλακες.
Ωστόσο, κάτι άλλαξε. Το κλείσιμο του 3rd Ward το 2013 σηματοδότησε κάτι περισσότερο από το τέλος ενός χώρου εργασίας – αντιπροσώπευε την εμπορευματοποίηση του ίδιου του ήθους του δημιουργού. Ο χώρος είχε διδάξει κρίσιμα μαθήματα σχετικά με τη βιώσιμη εκπαίδευση με γνώμονα την κοινότητα και την ανταλλαγή δεξιοτήτων, αλλά τα μαθήματα αυτά χάθηκαν καθώς το κίνημα έγινε όλο και περισσότερο κερδοσκοπικό. Ενώ κάποια θετικά στοιχεία παραμένουν -γράφω αυτό το κείμενο στο Substack, άλλωστε, το οποίο ενισχύει τους ανεξάρτητους συγγραφείς-, μεγάλο μέρος της ουσίας του κινήματος των κατασκευαστών αντικαταστάθηκε από την επιτελεστική δημιουργία.
Αντί να φτιάχνουμε αντικείμενα, συμβιβαστήκαμε με το να βλέπουμε άλλους να φτιάχνουν πράγματα στο YouTube. Υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο στην ανάγκη να δημιουργήσουμε, να κατασκευάσουμε, να κατανοήσουμε πώς λειτουργούν τα πράγματα – όμως η νεωτερικότητα μας έχει μεταμορφώσει από δημιουργούς σε θεατές, που αρκούνται στο να βιώνουν τη δημιουργικότητα μέσω των οθονών τους. Η αυθεντική επιθυμία για αυτοδυναμία μετατράπηκε σε προσεκτικά επιμελημένο περιεχόμενο, με τους «κατασκευαστές» να μετατρέπονται σε παράγοντες επιρροής που πωλούν την αισθητική της χειροτεχνίας και όχι τις ίδιες τις δεξιότητες.
Το ερώτημα τώρα είναι αν διαφωτίζουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον μέσω αυτών των πλατφορμών ή αν απλώς ακολουθούμε το μοντέλο των OnlyFans για την εμπορευματοποίηση (και τον εξευτελισμό) κάθε ανθρώπινης αλληλεπίδρασης.
Ψηφιακές Περσόνες και η Απώλεια του Εαυτού…
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν έχουν απλώς οπλίσει τη ματαιοδοξία μας – μας έχουν μετατρέψει από ανθρώπους σε επιμελημένες ψηφιακές παραστάσεις. Τα τηλέφωνά μας έχουν γίνει φορητές μηχανές προπαγάνδας για τις προσωπικές μας μάρκες. Η εσωτερική έρευνα της Meta αποκάλυψε ότι το Instagram επιδεινώνει τα προβλήματα εικόνας του σώματος για το 32% των έφηβων κοριτσιών, ωστόσο συνεχίζουμε να αγκαλιάζουμε αυτές τις πλατφόρμες. Φωτογραφίζουμε κάθε γεύμα πριν το δοκιμάσουμε, καταγράφουμε κάθε στιγμή των διακοπών αντί να τη ζήσουμε, και δημιουργούμε την ψευδαίσθηση μιας τέλειας ζωής ενώ καθόμαστε μόνοι στα διαμερίσματά μας, πίνοντας φωτογενές κρασί και αποχαυνώνοντας τον εαυτό μας με το Netflix.
Οι επιπτώσεις στην υγεία είναι συγκλονιστικές. Σύμφωνα με μια μελέτη του 2023 του CDC, τα ποσοστά κατάθλιψης μεταξύ των νέων ενηλίκων έχουν διπλασιαστεί από το 2011, με τις πιο απότομες αυξήσεις να συσχετίζονται με τα πρότυπα χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ανταλλάσσουμε τη γνήσια ανθρώπινη επαφή με ψηφιακά χτυπήματα ντοπαμίνης, τις πραγματικές συζητήσεις με αντιδράσεις emoji και τις αυθεντικές εμπειρίες με επιτελεστικές αναρτήσεις. Η ευκολία της άμεσης ψηφιακής σύνδεσης έχει δημιουργήσει μια γενιά πιο συνδεδεμένη αλλά και πιο απομονωμένη από ποτέ.
Καθώς τελειοποιούμε τις ψηφιακές μας παραστάσεις, βασιζόμαστε όλο και περισσότερο σε τεχνητά εργαλεία για να διατηρήσουμε αυτές τις προσεκτικά επεξεργασμένες περσόνες – οδηγώντας μας σε μια ακόμη βαθύτερη μορφή εξάρτησης.
Η Παγίδα της Τεχνητής Νοημοσύνης…
Ίσως το πιο ανησυχητικό είναι η αυξανόμενη εξάρτησή μας από την τεχνητή νοημοσύνη. Αναθέτουμε τη σκέψη μας στην τεχνητή νοημοσύνη, αλλά καθώς το κάνουμε, κινδυνεύουμε να διαβρώσουμε τη δική μας γνωστική αυτονομία. Με τον ίδιο τρόπο που επιτρέψαμε να εξασθενήσει η σωματική μας δύναμη βασιζόμενοι στην τεχνολογία, ο νοητικός μας μυς γίνεται πλαδαρός – αχρησιμοποίητος και ατροφικός.
Οι μαθητές στρέφονται τώρα στο ChatGPT πριν επιχειρήσουν να λύσουν προβλήματα μόνοι τους. Οι επαγγελματίες βασίζονται στην ΤΝ για τη σύνταξη μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, εκθέσεων και παρουσιάσεων χωρίς να αναπτύσσουν οι ίδιοι αυτές τις κρίσιμες δεξιότητες. Οι συγγραφείς στηρίζονται όλο και περισσότερο στη βοήθεια της ΤΝ αντί να ακονίζουν την τέχνη τους. Κάθε φορά που παραπέμπουμε στην ΤΝ για εργασίες που θα μπορούσαμε να κάνουμε μόνοι μας, δεν επιλέγουμε απλώς την ευκολία – επιλέγουμε να αφήσουμε μια άλλη ανθρώπινη ικανότητα να ατροφήσει.
Ακριβώς όπως έχουμε ξεχάσει πώς να επισκευάζουμε τις δικές μας συσκευές, κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε πώς να σκεφτόμαστε βαθιά και ανεξάρτητα. Ο κίνδυνος δεν είναι ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα γίνει υπερβολικά έξυπνη, αλλά ότι θα γίνουμε υπερβολικά εξαρτημένοι από αυτήν – ανίκανοι να αναλύσουμε, να δημιουργήσουμε ή να λύσουμε προβλήματα χωρίς ψηφιακή βοήθεια. Χτίζουμε έναν κόσμο όπου η ανεξάρτητη σκέψη γίνεται τόσο σπάνια όσο και η μηχανική δεξιότητα, όπου η γνωστική αυτοδυναμία θεωρείται μάλλον αναποτελεσματική παρά απαραίτητη.
Ανάκτηση της Ελευθερίας
Η λύση δεν είναι η απόρριψη όλης της τεχνολογίας – είναι η κατανόηση του πραγματικού κόστους της ευκολίας. Πριν υιοθετήσετε κάθε νέα «έξυπνη» καινοτομία, αναρωτηθείτε:
- Ποια ικανότητα παραδίδω;
- Μπορώ να λειτουργήσω αν αυτό το σύστημα αποτύχει;
- Αξίζει η ευκολία την εξάρτηση;
- Ποιο είναι το πραγματικό τίμημα – σε επίπεδο ιδιωτικότητας, δεξιοτήτων και αυτονομίας;
- Πώς αυτή η τεχνολογία διαμορφώνει τη συμπεριφορά και τη σκέψη μου;
Πρέπει να καλλιεργούμε ενεργά την ανεξαρτησία παράλληλα με την καινοτομία. Μάθετε βασικές δεξιότητες επισκευής. Κρατήστε φυσικά αντίγραφα σημαντικών εγγράφων -και βιβλίων- επειδή, δεδομένης της ανόδου του βιομηχανικού συμπλέγματος λογοκρισίας, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για πόσο καιρό θα είναι διαθέσιμα σε ψηφιακή μορφή. Να ξέρετε πώς να διαβάζετε έναν χάρτη, να γράφετε χωρίς τεχνητή νοημοσύνη και να επιβιώνετε όταν το διαδίκτυο καταρρέει. Η αληθινή ελευθερία δεν βρίσκεται στο να έχουμε τα πάντα στα χέρια μας – είναι στο να διατηρούμε την ικανότητα να ζούμε χωρίς αυτές τις ανέσεις όταν είναι απαραίτητο.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως την ειρωνεία εδώ. Πέρασα δεκαετίες ως εργαζόμενος γνώσης στην τεχνολογία, ακριβώς εκεί που με ήθελε η κοινωνία – μπροστά σε οθόνες, κατασκευάζοντας ψηφιακά προϊόντα, γίνοντας ακριβώς το είδος του ειδικού που τώρα επικρίνω. Όπως πολλοί από τη γενιά μου, έμαθα κάποιον απλό προγραμματισμό πριν μάθω να φτιάχνω μια βρύση που στάζει ή να καλλιεργώ το φαγητό μου. Εξακολουθώ να αγαπώ την τεχνολογία και να πιστεύω στις δυνατότητές της να αυτοματοποιήσει τις καθημερινές εργασίες, απελευθερώνοντάς μας να επιδιώξουμε υψηλότερες μορφές δημιουργικότητας και σύνδεσης – αλλά αυτή η υπόσχεση ακούγεται κενή αν θυσιάσουμε τις θεμελιώδεις ικανότητές μας στη διαδικασία.
Η πιο επικίνδυνη πτυχή αυτού του συμβιβασμού δεν είναι η απώλεια της ιδιωτικής ζωής – είναι η απώλεια της επίγνωσης ότι χάνουμε οτιδήποτε. Δεν χάνουμε απλώς δεξιότητες και ιδιωτικότητα- χάνουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε πώς είναι η πραγματική αίσθηση της ανεξαρτησίας. Το ερώτημα δεν είναι αν η ευκολία αξίζει το κόστος της ελευθερίας – είναι αν θα αναγνωρίσουμε τι έχουμε χάσει πριν ξεχάσουμε ότι την είχαμε ποτέ.
Σχολιάστε το άρθρο μας
Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.com
στο Facebook…
στο Twitter
στο Viber
στο Telegram
στο GAB…
κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!
