Η λύση, για να αποτρέπεται η υποχώρηση των στρατιωτών στις μάχες ήταν…απλή. Σε κάθε επιθετική ενέργεια του Κόκκινου Στρατού, υπήρχαν δύο γραμμές. Στην πρώτη γραμμή, ήταν οι στρατιώτες που έκαναν την έφοδο. Πίσω τους, υπήρχε μια δεύτερη γραμμή, από άνδρες της NKVD, που θέριζαν με πολυβόλα όσους υποχωρούσαν…
Το πιο κωμικό της όλης υπόθεσης, είναι ότι στα θύματα που προσέφερε η ΕΣΣΔ για την «αντιφασιστική νίκη», προσμετρώνται και οι «Hiwis» (γερμανική συντομογραφία της λέξης Hilfswilliger, που σημαίνει βοηθητικός εθελοντής). Ήταν Σοβιετικοί πολίτες ή στρατιώτες (εκ των αιχμαλώτων), που εντάχθηκαν σε εθελοντικά σώματα, τα οποία πολέμησαν τον Κόκκινο Στρατό υπό γερμανική διοίκηση, ή που χρησιμοποιήθηκαν σε βοηθητικές θέσεις (π.χ. σε αστυνομικά καθήκοντα). Το 1944 είχαν φτάσει 600.000.
Γράφει η Αμαλία
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, η μόνιμη επωδός των απανταχού αριστερών είναι τα 27 εκατομμύρια νεκρών που «προσέφερε» η ΕΣΣΔ για την «αντιφασιστική νίκη». Όντως, από την απογραφή πληθυσμού που έγινε το 1946, «έλειπαν» 26+ εκατομμύρια, σε σχέση με την απογραφή του 1941 (196.716.000 το 1941, 170.548.000 το 1946). Αλλά, όπως προκύπτει απ’ την ιστορική έρευνα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που «έλειπαν», ήταν θύματα του σταλινισμού.
Πρώτα – πρώτα οι αιχμάλωτοι. Τους πρώτους μήνες του πολέμου, 4 και πλέον εκατομμύρια Σοβιετικοί στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν από τους Γερμανούς – μεταξύ αυτών και ο πρωτότοκος γιος του Στάλιν, Γιάκοβ. Ακολούθησε η υπ’ αριθμόν 270 Διαταγή του Στάλιν, που τους καταδίκασε σε θάνατο: «Όσοι επιλέγουν να παραδοθούν πρέπει να εξοντώνονται με κάθε διαθέσιμο μέσο, ενώ οι οικογένειές τους πρέπει να στερούνται οποιαδήποτε κρατική παροχή και βοήθεια».
Μετά το πρώτο σοκ, η NKVD σχημάτισε «Ομάδες Ανάσχεσης», που εντόπιζαν τους λιποτάκτες, αλλά και τους «υπόπτους προς λιποταξία» και τους εκτελούσαν. Σύμφωνα με μια αναφορά της NKVD: «667.364 στρατιώτες που είχαν δραπετεύσει από το μέτωπο, είχαν συλληφθεί μέχρι τις 10 Οκτωβρίου 1941». Οι δε θανατικές καταδίκες για λιποταξία, έφτασαν τις 790 χιλιάδες μέχρι τα τέλη του 1942.
Αλλά, η πραγματική σφαγή γινόταν στο μέτωπο, όπου η εντολή του Στάλιν προς τους στρατηγούς του ήταν να μην φείδονται τις ζωές των ανδρών τους, προκειμένου να πετύχουν νίκες, γιατί, όπως έλεγε, «εμείς είμαστε πολλοί». Έτσι, εξηγείται το φαινόμενο, ο σοβιετικός στρατός να έχει τριπλάσιες απώλειες από τον γερμανικό, ακόμα και τις τελευταίες ημέρες του πολέμου! Μετά τον πόλεμο, σε μια απ’ τις συναντήσεις του με τον Αϊζενχάουερ, ο κτηνώδης στρατηγός Ζούκωφ καυχιόταν ότι «Όταν φτάναμε μπροστά σ’ ένα ναρκοπέδιο, το πεζικό μας επετίθετο σαν να μην υπήρχε αυτό».
Γρήγορα βρέθηκε και η λύση, για να αποτρέπεται η υποχώρηση των στρατιωτών στις μάχες. Σε κάθε επιθετική ενέργεια του Κόκκινου Στρατού, υπήρχαν δύο γραμμές. Στην πρώτη γραμμή, ήταν οι στρατιώτες που έκαναν την έφοδο. Πίσω τους, υπήρχε μια δεύτερη γραμμή, από άνδρες της NKVD, που θέριζαν με πολυβόλα όσους υποχωρούσαν. Μάλιστα, οι στρατιώτες της πρώτης γραμμής είχαν ενημερωθεί ότι, όποιων τα πτώματα βρεθούν με μέτωπο στους «θεριστές» της NKVD, θα θεωρηθούν λιποτάκτες και οι οικογένειές τους θα υποστούν τις συνέπειες.
Το πιο κωμικό της όλης υπόθεσης, είναι ότι στα θύματα που προσέφερε η ΕΣΣΔ για την «αντιφασιστική νίκη», προσμετρώνται και οι «Hiwis» (γερμανική συντομογραφία της λέξης Hilfswilliger, που σημαίνει βοηθητικός εθελοντής). Ήταν Σοβιετικοί πολίτες ή στρατιώτες (εκ των αιχμαλώτων), που εντάχθηκαν σε εθελοντικά σώματα, τα οποία πολέμησαν τον Κόκκινο Στρατό υπό γερμανική διοίκηση, ή που χρησιμοποιήθηκαν σε βοηθητικές θέσεις (π.χ. σε αστυνομικά καθήκοντα). Το 1944 είχαν φτάσει 600.000. Όλοι αυτοί εντάχθηκαν στον ΡΟΑ (Ρωσσικός Απελευθερωτικός Στρατός), του στρατηγού Αντρέϊ Βλάσωφ και δεν είχαν καλό τέλος.
Επιπροσθέτως, μέλη μειονοτήτων (Ουκρανοί, Λετονοί, Εσθονοί, Λιθουανοί, Καυκάσιοι κ.α.), συγκρότησαν ξεχωριστές μεραρχίες των SS ή άλλα στρατιωτικά σώματα, που πολέμησαν εναντίον του Κόκκινου Στρατού. Φυσικά, όσοι από τους παραπάνω επέζησαν του πολέμου, εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες μετά απ’ αυτόν.
Πάμε τώρα στις μειονότητες. Όσο διαρκούσε η γερμανική προέλαση, τα μέλη των μη σλαβικών εθνοτήτων της ΕΣΣΔ (Πολωνοί, Ρουμάνοι, Φινλανδοί, Έλληνες, Τάταροι, Γερμανοί του Βόλγα, Κορεάτες, Κούρδοι, Τσετσένοι κ.α.) εκτοπίζονταν στην Κεντρική Ασία και στην Σιβηρία, ως «ύποπτοι μελλοντικής συνεργασίας με τον εχθρό». Οι περισσότεροι από τους εκτοπισμένους, δεν επέζησαν για πολύ. Για παράδειγμα, απ’ τα 2,5 εκατομμύρια Γερμανών του Βόλγα, στο τέλος του πολέμου είχαν μείνει μόλις 900 χιλιάδες.
Τα σχόλια δικά σας.
Πηγές:
📍Andrew Nagorski, «Μόσχα 1941».
📍Norman Davies, «Η Ευρώπη σε πόλεμο».
📍Simon Montefiore, «Stalin: The Court of the Red Tsar».
Σχολιάστε το άρθρο μας
Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.com
στο Facebook…
στο Twitter
στο Viber
στο Telegram
στο GAB…
κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!
