Πως οι χημικές ουσίες, τα δίκτυα Wi-Fi και οι ηλιακές επιδράσεις, μετάλλαξαν το ανθρώπινο είδος μέσα σε τρεις γενιές…
Μήπως ανήκετε σ’ αυτούς που έχουν αντιληφθεί ότι οι άνδρες έχουν γίνει πιο υπάκουοι και ηττοπαθείς σε σχέση με τους γονείς και τους παππούδες τους και οι γυναίκες πιο επιθετικές, αγχώδεις, νωθρές και καταθλιπτικές σε σχέση με τις γιαγιάδες τους; Mήπως προβληματίζεστε γιατί αμφότεροι συμπεριφέρονται όλο και περισσότερο σαν να υποφέρουν από κατακόρυφη πτώση τεστοστερόνης και οιστρογόνων, εκδηλώνοντας κατάθλιψη και αρνητική στάση απέναντι στη ζωή;
Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα
Πλείστες επιστημονικές έρευνες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ειδικά στη Δύση, αλλά όχι μόνο, επί 50 χρόνια τα επίπεδα των γοναδικών ορμονών μειώνονταν έως και 2% ετησίως. Γιατί και πως συνέβη αυτό;
Τα σοκαριστικά στοιχεία ενός ρηξικέλευθου βιβλίου του Eλβετού συγγραφέα Sacha Dobler με τον εύστοχο τίτλο Ορμοναγεδδών (Hormonaggedon) εξηγούν πώς η γονιμότητα, αλλά και η συμπεριφορά και των δύο φύλων επηρεάστηκαν εξαιτίας της χρήσης προϊόντων που περιέχουν τοξικές χημικές ουσίες (συμπεριλαμβανομένων των εμβολίων) και της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.
Ποιες χώρες έχουν θιγεί λιγότερο από ενδοκρινολογικές διαταραχές και γιατί; Απειλείται τελικά από αφανισμό το ανθρώπινο είδος και όχι από υπερπληθυσμό και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;
Μηδέν σπερματοζωάρια μέχρι το 2045;
Ο Dobler μας πληροφορεί ότι με βάση τα σημερινά επίπεδα τεστοστερόνης, ένας άνδρας είναι πλέον «ο μισός» απ’ αυτόν που ήταν ο παππούς του. Ομοίως, οι γυναίκες δεν είναι πλέον οι γυναίκες που ήταν οι γιαγιάδες τους.
Επιπλέον, όλοι οι άλλοι δείκτες αναπαραγωγικής υγείας −και μαζί τους οι αναμενόμενες συμπεριφορικές και κοινωνικές διαταραχές− κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση με περίπου τον ίδιο ρυθμό: τα επίπεδα οιστρογόνων στις γυναίκες, η υπογονιμότητα, οι αποβολές και ο καρκίνος των αναπαραγωγικών οργάνων, ενώ οι γεννητικές δυσπλασίες στα αγόρια ανέρχονται πλέον σχεδόν στο 3%.
Η ίδια διαταραχή των σεξουαλικών ορμονών που σφίγγει σαν μέγγενη το μεγαλύτερο κομμάτι κυρίως του ανδρικού πληθυσμού, αν συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό, θα την ωθήσει προς τα όρια της υπογονιμότητας, δηλαδή προς τον λεγόμενο «μέσο αριθμό σπερματοζωαρίων μηδέν έως το 2045».
Αυτή η διαταραχή μπορεί να αναγκάσει τους ανθρώπους να μην ενδιαφέρονται για τίποτε, να αποδέχονται ολοένα και πιο αυταρχικές κυβερνητικές ενέργειες δίχως να τις αντιλαμβάνονται ως τέτοιες, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι δεν είναι καθόλου αυταρχικές.
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει και τη σχεδόν μηδενική αντίδρασή τους στην αδιανόητη απαίτηση των περισσοτέρων κυβερνήσεων κυρίως της Δύσης, να υποχρεώσουν τους πολίτες τους να εμβολιαστούν κατά της Covid-19 δια της βίας, δίχως τα σκευάσματα να έχουν δοκιμαστεί εξαντλητικά, να έχει προηγηθεί λεπτομερής ιατρική εξέταση των ληπτών και δίχως οι φαρμακευτικές εταιρείες ή οι κυβερνήσεις να έχουν δεσμευτεί νομικώς ότι θα επωμιστούν ακέραιη την ευθύνη της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας των εμβολίων.
Οι φυσιολογικοί άνθρωποι στο απόσπασμα
Ο Dobler επισημαίνει ότι έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο όπου όσοι άνδρες με φυσιολογική τεστοστερόνη είναι ευτυχισμένοι, υγιείς και παραγωγικοί για την κοινωνία, να θεωρούνται από τις μεγάλες μάζες [της Δύσης] ως επικίνδυνοι και «τοξικοί».
Η μείωση των γοναδικών ορμονών 1 δεν μπορεί όμως να είναι ένα εξελικτικό αποτέλεσμα, καθώς αυτό συνέβη σε διάρκεια μόλις λίγων δεκαετιών.
Ο συγγραφέας διατυπώνει λοιπόν την παρακάτω υπόθεση: Οι περισσότεροι που ασπάζονται τον σημερινό ακραίο προοδευτισμό και τις ριζοσπαστικές αριστερές, κολλεκτιβίστικες ιδεολογίες, αν και έχουν υποστεί οι ίδιοι πλύση εγκεφάλου δίχως να το αντιλαμβάνονται, ωστόσο έχουν γίνει και βιολογικά διατεθειμένοι προς αυτό και το νιώθουν πραγματικά στον πυρήνα του εαυτού τους.
Επίσης, τα εμβόλια κατά της Covid-19 επιτάχυναν την κατάρρευση των σεξουαλικών ορμονών, τη στειρότητα και τη διαδικασία του «Ορμοναγεδδώνα» με απίστευτη ταχύτητα.
Προσεχώς, ίσως το τελευταίο (στείρο) ζευγάρι στον κόσμο;
Tέλος, εξετάζει τα μέτρα που πρέπει να πάρουμε για την αποφυγή των χημικών ουσιών και της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας (ιονίζουσας και μη ιονίζουσας, ακτίνες-Χ, ακτίνες-γ, δίκτυα Wi Fi, ηλεκτρικές-ηλεκτρονικές συσκευές, ασύρματα και κινητά τηλέφωνα, ραδιοκύματα, κ.ά.), που προκαλούν ενδοκρινολογικές διαταραχές, με σκοπό τη βελτίωση της ψυχικής και σωματικής υγείας όσων θα θελήσουν να ανοικοδομήσουν τον πολιτισμό μας.
Δεν είσαι ο άντρας που ήταν ο πατέρας σου
Όταν το 2017 δημοσιεύτηκε το άρθρο του περιοδικού Forbes με τίτλο «Δεν είσαι ο άντρας που ήταν ο πατέρας σου», πολλοί άνδρες και γυναίκες που το διάβασαν, δεν γνώριζαν ότι η τεστοστερόνη από μόνη της δεν προκαλεί επιθετικότητα στους άνδρες, αλλά το αντίθετο.
Τι σημαίνει λοιπόν, σύμφωνα με τον συγγραφέα, ότι στην πραγματικότητα ένας μέσος άνδρας που μετριέται σήμερα με βάση τα επίπεδα τεστοστερόνης του, είναι τα ¾ του άνδρα που ήταν ο πατέρας του και το ½ του άνδρα που ήταν ο παππούς του;
Ότι σε σύγκριση με τους παππούδες μας και όλους τους πριν απ’ αυτούς, οι σημερινοί άνδρες είναι κατά το ήμισυ ευνουχισμένοι (χημικά).
Και τι σημαίνει όταν, ομοίως, οι γυναίκες δεν είναι οι γυναίκες που ήταν οι μητέρες και οι γιαγιάδες τους; Δεν είμαστε όλοι πιο ειρηνικοί και πιο ανεκτικοί, ή μήπως όχι;
Σίγουρα όχι.
Σύμφωνα με αποτελέσματα που παρουσιάστηκαν στην Αμερικανική Ουρολογική Εταιρεία το 2020, τα επίπεδα τεστοστερόνης από το 1999 έως το 2016 μειώθηκαν στους εφήβους και τους νεαρούς ενήλικες άνδρες. Η μέση συνολική τεστοστερόνη από 605,39 ng/dL που ήταν το 2000, μειώθηκε σε 451,22 ng/dL το 2016. Δηλαδή επήλθε μείωση 24% σε 16 χρόνια, ή 1,5% ετησίως.
Άλλη μελέτη του 2012 κατέδειξε ότι οι εξηνταπεντάχρονοι Φινλανδοί που ανέφεραν ότι είχαν εξαίρετη υγεία, είχαν 37% λιγότερη τεστοστερόνη από ότι οι Φινλανδοί της ίδιας ηλικίας και της ίδιας υγείας το 1983. Και αυτό έγινε μέσα σε 29 χρόνια.
Εν τω μεταξύ, σε περιοχές της Δύσης (Βόρεια Αμερική, Ευρώπη, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία) η συγκέντρωση σπερματοζωαρίων και ο συνολικός αριθμός σπερματοζωαρίων μεταξύ του 1973 και του 2011 μειώθηκαν κατά 50 έως 60% σε σχέση με τις άλλες περιοχές του κόσμου (Νότιο Αμερική, Ασία και Αφρική).
Που σημαίνει ότι αν συνεχιστεί ο ίδιος ρυθμός, οι άνδρες [αυτών των περιοχών] μέχρι το 2045 θα έχουν μέσο όρο αριθμού σπερματοζωαρίων μηδέν. 2
Γράφημα της γερμανικής πλατφόρμας στατιστικών Statista που απεικονίζει τη μείωση του μέσου αριθμού των σπερματοζωαρίων παγκοσμίως από το 1973 μέχρι το 2018, κατά 51%, δηλαδή από 101 εκατομμύρια σπερματοζωάρια ανά χιλιοστόλιτρο σπέρματος, μόλις σε 49 εκατομμύρια. Ωστόσο, όπως φαίνεται στον παρακάτω χάρτη του 2017, τα στοιχεία για την Αφρική, τη νότια Ασία και τη Νότια Αμερική, ήταν ανεπαρκή λόγω δυσκολίας συλλογής ικανού αριθμού δειγμάτων.
Αποτύπωση της παγκόσμιας μείωσης του μέσου αριθμού των σπερματοζωαρίων το 2022. Η εκθετική πτώση είναι γενικευμένη.
Σε όλα αυτά, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η εμβρυϊκή (ενδομήτρια) τεστοστερόνη είναι πιο καθοριστική για την ανάπτυξη ανδρών και των γυναικών και την ακεραιότητα μιας κοινωνίας, από ό,τι οι συνεχείς πτώσεις της τεστοστερόνης στην ενήλικη ζωή.
Οι τελευταίες, είναι εν μέρει αναστρέψιμες, ενώ οι ενδομήτριες επιπτώσεις δεν είναι. Αντίθετα, συσσωρεύονται με την πάροδο των γενεών. Η πρόληψη των ενδοκρινολογικών διαταραχών κατά την εγκυμοσύνη έχει τον μεγαλύτερο θετικό αντίκτυπο στην ευημερία ενός ανθρώπου.
Μια μελέτη του 2003 του καθηγητή νευροεπιστήμης στο πανεπιστήμιο της Πάρμα, Stefano Parmigiani και των συνεργατών του, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η έκθεση σε πολύ χαμηλές δόσεις χημικών ουσιών που προκαλούν ενδοκρινολογικές διαταραχές κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ζωής, μεταβάλλει μόνιμα την ανάπτυξη και τη συμπεριφορά του εγκεφάλου στους ανθρώπους αλλά και τα ζώα.
Τούτων, και άλλων πολλών δοθέντων που αναφέρει στο βιβλίο του, o Dobler υποστηρίζει ότι δεν είμαστε πλέον παρά ένα επιγενετικά τροποποιημένο είδος, βιολογικά και συμπεριφορικά διαφορετικό από εκείνους που με τόσο κόπο έχτισαν προοδευτικά τις υποδομές στις οποίες ζούμε σήμερα, και ότι θα χρειαστούμε περισσότερο από μια γενιά για να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση.
Σε όλα αυτά, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η τεχνητή χορήγηση ορμονών ή η χορήγηση φαρμακευτικών προϊόντων που απελευθερώνουν ορμόνες, δεν δημιουργούν υγιείς και βιώσιμες ορμονικές ισορροπίες και, σύντομα, θα έχουν ένα, ως επί το πλείστον, αντιπαραγωγικό αποτέλεσμα.
Ενδέχεται μάλιστα να δημιουργηθεί ένα ομοιοστατικό φαινόμενο που μπορεί να διακόψει τη φυσική απελευθέρωση ορμονών. Μάλιστα δε η θεραπεία υποκατάστασης τεστοστερόνης, μπορεί ακόμη και να επιταχύνει τη διαδικασία του «Ορμοναγεδδώνα».
Οι χημικές ουσίες που διαταράσσουν το ενδοκρινές σύστημα επί πολλές γενεές μπορούν να προκαλέσουν προοδευτική μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων, ένα φαινόμενο που ο περιβαλλοντολόγος Pete Myers αναφέρει ως «σπείρα θανάτου της ανδρικής γονιμότητας».
Η Αμερικανίδα καθηγήτρια επιδημιολογίας Shanna Swan ισχυρίζεται ότι η μείωση του αριθμού των σπερματοζωαρίων είναι σοβαρή, παρόλο που δεν μιλάει για άμεση πορεία προς την εξαφάνιση:
«Αν ακολουθήσετε την καμπύλη μετα-ανάλυσης της μείωσης του σπέρματος του 2017, θα δείτε ότι προβλέπει ότι μέχρι το 2045 θα έχουμε μέσο αριθμό σπερματοζωαρίων μηδέν. Πρόκειται βέβαια για πρόβλεψη, ωστόσο δεν υπάρχουν στοιχεία ότι αυτός ο αριθμός σταδιακά θα βελτιωθεί. Αυτό σημαίνει ότι τα περισσότερα ζευγάρια μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν εξωσωματική γονιμοποίηση».
Με τη διαφορά ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση μπορεί να βοηθήσει μόνο σε περιπτώσεις χαμηλής κινητικότητας και χαμηλού αριθμού σπερματοζωαρίων, αλλά κι αυτό μόνο για μικρό χρονικό διάστημα. Κάποια στιγμή όμως αναγκαστικά θα σταματήσει, λόγω των υψηλών ποσοστών oρισμένων γενετικών ανωμαλιών που παρατηρούνται πλέον, μετά από στοιχεία τριάντα και πλέον ετών στα παιδιά που προήλθαν από εξωσωματική γονιμοποίηση και ιδιαίτερα από μικρογονιμοποίηση (Intra Cytoplasmic Sperm Injection – ICSI).
Και θα σταματήσει, διότι, πέραν των κινδύνων που διατρέχουν τα παιδιά της ICSI, τις συχνά θανατηφόρες συνέπειες της εφαρμογής αυτής της μεθόδου (προεκλαμψία, σπάνια σύνδρομα, μελλοντικές ανήκεστες βλάβες), τις πληρώνουν οι γυναίκες, ακόμα και αν είναι απολύτως γόνιμες, κάτι που δεν είναι καθόλου δίκαιο. Εφεξής λοιπόν, όλο και λιγότερες γυναίκες θα δέχονται να παίξουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα.
Σε κάθε περίπτωση, εδώ και πολλά χρόνια, το σίγουρο είναι πως τουλάχιστον στη Δύση οι άνδρες έχουν έλλειψη τεστοστερόνης και οι γυναίκες οιστρογόνων. Οι γυναίκες συμπεριφέρονται περισσότερο σαν άνδρες, αλλά αυτό δεν τις κάνει να αισθάνονται καλύτερα, καθώς τα συνήθη συμπτώματα χαμηλών οιστρογόνων στις γυναίκες περιλαμβάνουν κόπωση, κατάθλιψη και εναλλαγές διάθεσης.
Σύμφωνα με πολλές αντικειμενικές μετρήσεις, αν και η ζωή των γυναικών στις ΗΠΑ έχει βελτιωθεί τα τελευταία 35 χρόνια, ωστόσο η ευτυχία και η αυτοαναφερόμενη ευημερία τους, έχουν μειωθεί σε σχέση με τις αντίστοιχες των ανδρών.
Το παράδοξο της φθίνουσας υποκειμενικής ευημερίας των γυναικών είναι διάχυτο σε όλες τις δημογραφικές ομάδες στις βιομηχανικές χώρες. Αυτή δε η μείωση της ευχαρίστησης από τη ζωή τους, συνεχίζεται ακάθεκτη, οπότε αναδύεται ένα νέο χάσμα φύλων που χαρακτηρίζεται πλέον από υψηλότερη υποκειμενική ευημερία των ανδρών.
Οι γυναίκες λοιπόν ούτε σήμερα περνούν καλά, αν και έχουν επιτύχει τόσες «κατακτήσεις»… Αυτό καλό θα είναι να το προσέξουν ιδιαίτερα όσες γυναίκες αυτοπροσδιορίζονται ως ομοφυλόφιλες, που παρότι τα νεοταξίτικα καθεστώτα που επιβάλλουν την ιδεολογία Woke τις έχουν κατηχήσει ότι αν προτιμήσουν το ίδιο φύλο και απορρίψουν εντελώς τους άνδρες θα βρουν επιτέλους την ευτυχία, τελικά αυτό δεν έχει συμβεί, η δυστυχία τους αυξάνεται και ο «θησαυρός» αποδεικνύεται… άνθρακας.
Ο Dobler μας επισημαίνει ότι υπάρχουν πλέον εκατοντάδες χημικές ουσίες στα τρόφιμα, το πόσιμο νερό και τα οικιακά ή επαγγελματικά είδη, οι οποίες προκαλούν ενδοκρινολογικές διαταραχές.
Όχι μόνο λοιπόν πλησιάζουμε στα όρια της ανδρικής στειρότητας μέχρι το 2045, αλλά το πιο δραματικό απ’ όλα είναι ότι και όλοι οι άλλοι δείκτες αναπαραγωγικής υγείας −και μαζί τους οι αναμενόμενες συμπεριφορικές και κοινωνικές τάσεις− κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση με τον ίδιο ρυθμό, περίπου 1% ετησίως, ενώ την τελευταία δεκαετία έχουν επιταχυνθεί έως και 2% ετησίως:
Όχι μόνο η πτώση των επιπέδων τεστοστερόνης στους άνδρες και των οιστρογόνων στις γυναίκες, αλλά και οι αποβολές, οι δυσπλασίες των γεννητικών οργάνων −συμπεριλαμβανομένου του μικρού πέους− και ο καρκίνος των αναπαραγωγικών οργάνων, κινούνται προς ένα σενάριο όπως αυτό της ταινίας «Τα παιδιά των ανθρώπων» (πρωτότυπος τίτλος Children of Men), 3 ωσάν οι δημιουργοί του να ήθελαν να στείλουν προειδοποίηση σε όσους είναι σκεπτόμενοι.
Συμπτωματικά, οι άνδρες της σημερινής κοινωνίας αντιδρούν σε αυτήν την πανωλεθρία ακριβώς όπως αναμένεται από τους άνδρες με χαμηλή τεστοστερόνη: σηκώνοντας τους [αδύναμους] ώμους τους μπροστά στην επικείμενη γενετική εξαφάνισή τους…
Ο Dobler επιμένει ότι είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι αποδεικνυόμαστε πολύ διαφορετικοί από τις προηγούμενες γενιές, και αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω χημικών παρεμβάσεων.
Δεν είναι περίεργο που οι παππούδες και τα ενήλικα εγγόνια καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον λιγότερο από ποτέ στην καταγεγραμμένη Ιστορία, και αυτό συμβαίνει διότι δεν μπορούν να καταλάβουν.
Σήμερα, είμαστε μια διαφορετική ράτσα ανθρώπων. Ως μέσος άνθρωπος, σίγουρα δεν έχετε πια την ίδια προσωπικότητα που θα είχατε αν είχατε μεγαλώσει σε ένα παρθένο, φυσικό περιβάλλον. Κατά τον συγγραφέα, τελικά αυτό που έχει συμβεί στις γοναδικές μας ορμόνες σε διάστημα τριών γενεών, καθρεφτίζεται πλέον στην προσωπικότητα, τις πεποιθήσεις, τις ελπίδες και τα όνειρά μας.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο aperopia.fr
Σχολιάστε το άρθρο μας
Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.com
στο Facebook…
στο Twitter
στο Viber
στο Telegram
στο GAB…
κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!
