Τα εξωφρενικά υψηλά επίπεδα φορολογίας στην Ευρώπη αποτελούν κύρια αιτία στασιμότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών, καθώς και το κατεξοχήν σύμπτωμα της κρατιστικής λαιμαργίας…
Οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν αμυδρά επίγνωση αυτής της κατάστασης, αλλά έχουν πειστεί πως ό,τι χάνουν στην οικονομική ελευθερία το κερδίζουν σε ασφάλεια και άλλα κοινωνικά οφέλη. Αυτή είναι η παλιά συμφωνία της υποκατάστασης της ελευθερίας με ασφάλεια, η οποία αποτελεί ένα ολισθηρό μονοπάτι προς τον αυταρχισμό και την ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή του κράτους στην κοινωνία…
Πηγή: finnandreen.substack.com
Απόδοση: Ελλήνων Αφύπνιση
Η ανησυχητική πολιτική τάση που απομακρύνεται από την ελευθερία και παρατηρείται στην Ευρώπη πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο του οικονομικού καταναγκασμού που ασκείται εδώ και πολλές δεκαετίες στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης.
Η κατάσταση δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτή των δυτικών κοινωνιών με ελεύθερες και δυναμικές οικονομίες, στις οποίες τώρα, ξαφνικά, απειλούνται η ιδιωτική ζωή και η ελευθερία του λόγου. Είναι μια κατάσταση στην οποία η οικονομική ελευθερία βρίσκεται σε υποχώρηση εδώ και δεκαετίες, κυρίως λόγω της κρυφής και τακτικής αύξησης της φορολογικής πίεσης, η οποία έχει πλέον φτάσει σε σχεδόν μη βιώσιμα επίπεδα για μια υγιή οικονομική ζωή σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Ασφυξία των Οικονομιών της Ευρώπης
Η ελευθερία θεωρείται δεδομένη στη Δύση και, στην αντίληψη πολλών Ευρωπαίων, έρχεται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τη δημοκρατία. Ωστόσο, είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί μια κοινωνία «ελεύθερη» υπό την συντριπτική φορολογική πίεση που ασφυκτιά τις οικονομίες της Ευρώπης. Οι ανώτατοι οριακοί φορολογικοί συντελεστές στην Ευρώπη είναι απλά εκτυφλωτικοί. Αλλά το πιο εκπληκτικό ίσως είναι ότι οι μέσοι μισθωτοί σε πολλές χώρες δεν μπορούν να κρατήσουν ούτε το μισό από αυτό που τους πληρώνουν οι εταιρείες τους (δηλαδή, συμπεριλαμβανομένων των εργοδοτικών επιβαρύνσεων).
Όταν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις αναγκάζονται να αναβάλουν, να μειώσουν ή να ακυρώσουν επενδύσεις λόγω των υψηλών φόρων μισθοδοσίας και εταιρικών φόρων, ολόκληρη η κοινωνία πλήττεται οικονομικά, με αποτέλεσμα τη στασιμότητα των μισθών, την αύξηση της ανεργίας, την αποθάρρυνση της εργασίας και την έλλειψη καινοτομίας. Αν και υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτό, όπως η ενέργεια και η γραφειοκρατία, οι επιπτώσεις της φορολογίας είναι καταστροφικές.
Η Ευρώπη δεν μπορεί επομένως να χαρακτηριστεί ως ζώνη οικονομικής «ελευθερίας», παρά τους παράλογα υψηλούς δείκτες που γενικά δίνονται στις ευρωπαϊκές χώρες από το Ίδρυμα Heritage . Επιπλέον, η καμπύλη Laffer δείχνει αυτό που πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί φαίνεται εκ γενετής ανίκανοι να μάθουν: ότι πέρα από ένα ορισμένο επίπεδο φορολογίας, τα φορολογικά έσοδα θα μειωθούν καθώς αυτός ο κρατικός παρασιτισμός αποδυναμώνει σιγά σιγά τον κοινωνικό ξενιστή. Όπως λένε οι λίγοι εναπομείναντες Γάλλοι φιλελεύθεροι: « trop d’impôt tue l’impôt » (η υπερβολική φορολογία σκοτώνει τη φορολογία).
Όταν το κράτος κατάσχει ένα σημαντικό μέρος του παραγόμενου πλούτου μιας κοινωνίας και αναδιανέμει αναποτελεσματικά ένα μέρος του, ενώ σπαταλά γραφειοκρατικά το υπόλοιπο με διάφορους τρόπους, αυτό δεν μπορεί να ονομαστεί κατάσταση οικονομικής ελευθερίας, αν και ορισμένοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για «κοινωνική δικαιοσύνη». Όπως έγραψε ο φιλελεύθερος Murray Rothbard στο Power and Market (1970):
«Η φορολογία εισοδήματος μειώνει το χρηματικό εισόδημα και το πραγματικό εισόδημα κάθε φορολογούμενου, και ως εκ τούτου το βιοτικό του επίπεδο. … Το βιοτικό επίπεδο όλων με τη μορφή ανταλλάξιμων αγαθών θα μειωθεί.»
Η συναίνεση των κυβερνωμένων;
Οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν αμυδρά επίγνωση αυτής της κατάστασης, αλλά έχουν πειστεί πως ό,τι χάνουν στην οικονομική ελευθερία το κερδίζουν σε ασφάλεια και άλλα κοινωνικά οφέλη. Αυτή είναι η παλιά συμφωνία της υποκατάστασης της ελευθερίας με ασφάλεια, η οποία αποτελεί ένα ολισθηρό μονοπάτι προς τον αυταρχισμό και την ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή του κράτους στην κοινωνία.
Αυτή η θέση είναι λανθασμένη τόσο από πρακτικής όσο και από ηθικής άποψης. Από πρακτικής άποψης, είναι προφανές για τους περισσότερους ανθρώπους ότι η ασφάλεια που παρέχεται από το κράτος σήμερα είναι, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, ανομοιογενής. Η εγκληματικότητα και η ανασφάλεια βρίσκονται σε άνοδο στην Ευρώπη, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι η ψευδής έννοια του «κοινωνικού συμβολαίου» δεν έχει καμία σχέση με ένα πραγματικό συμβόλαιο, καθώς ένα μέρος αυτού του ψεύτικου «συμβολαίου» – το Κράτος, αυτό με τους νόμους και τα όπλα – μπορεί και το παραβιάζει ατιμώρητα ξανά και ξανά.
Πράγματι, η μαζική κρατική αναδιανομή του πλούτου των πολιτών λαμβάνει χώρα χωρίς τη ρητή συγκατάθεση των καθαρών συνεισφερόντων της κοινωνίας, των εργαζομένων Ευρωπαίων, και ως εκ τούτου εκθέτει αυτή την ψευδή αφήγηση του «κοινωνικού συμβολαίου». Μια έμμεση «συγκατάθεση των κυβερνωμένων» προφανώς δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, καθώς επιτυγχάνεται – όταν επιτυγχάνεται – μέσω ανεπαίσθητων μορφών προπαγάνδας.
Οι Ευρωπαίοι θα έκαναν καλά να θυμούνται το σύνθημα των Αμερικανών αποίκων: « Καμία φορολογία χωρίς εκπροσώπηση ». Ωστόσο, η αρχή της λήψης της συναίνεσης του λαού σε θέματα φορολογίας είναι ευρωπαϊκή και μπορεί να εντοπιστεί μέχρι τη Magna Carta το 1215. Ο Ιταλός φιλελεύθερος νομικός Bruno Leoni έγραψε στο βιβλίο του Freedom and the Law (Ελευθερία και Νόμος) (1961):
Μια πρώιμη μεσαιωνική εκδοχή της αρχής «καμία φορολογία χωρίς εκπροσώπηση» προοριζόταν ως « καμία φορολογία χωρίς τη συγκατάθεση του φορολογούμενου ».
Ακόμη και τον 19ο αιώνα , τα περισσότερα κράτη που εισέπρατταν φόρους ήταν πολύ πιο κοντά από ό,τι σήμερα στο ιδανικό της «συναινετικής φορολογίας», όπως επισημοποιείται από το Άρθρο 14 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (1789):
«Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να διαπιστώνουν, είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω των εκπροσώπων τους, την αναγκαιότητα της δημόσιας συνεισφοράς , να συναινούν ελεύθερα σε αυτήν, να παρακολουθούν τη χρήση της και να καθορίζουν το ποσό, τη βάση επιβολής, την είσπραξη και τη διάρκειά της.»
Ως παρένθεση, συχνά ξεχνιέται ότι αυτό το κείμενο αποτελεί επίσημα μέρος , από το 1971, του ισχύοντος Γαλλικού Συντάγματος… Αυτό το ζήτημα της συναίνεσης στη φορολογία αποτελεί έναν συνεχή πονοκέφαλο για τις ευρωπαϊκές διοικήσεις, επειδή πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι ανησυχούν, όπως είναι εύλογο, ότι οι άνθρωποι θα αντιταχθούν στην υψηλή δημοσιονομική πίεση.
Αλλά αντί να εφαρμόζεται αυστηρά το άρθρο 14 παραπάνω και να επιτρέπεται στις ευρωπαϊκές πλειοψηφίες να εκφράζουν τη γνώμη τους σχετικά με το αποδεκτό επίπεδο φορολογίας σε διάφορους τομείς και να προσαρμόζονται ανάλογα οι δημόσιες δαπάνες, η σπασμωδική αντίδραση των κρατικών διοικητών είναι αντίθετα να προσπαθούν να αυξήσουν τη συναίνεση του λαού για τη φορολογία, αυξάνοντας παράλληλα τα επίπεδα φόρων.
Μια Ενιαία, Αδιαίρετη Ελευθερία
Στην πραγματικότητα, η οικονομική ελευθερία είναι επίσης κατεξοχήν πολιτική. Υπάρχει μόνο μία ελευθερία, αν και μπορεί να χαρακτηριστεί με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με το θέμα. Η πολιτική και η οικονομική ελευθερία είναι απλώς οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, επειδή το προσωπικό και το εταιρικό εισόδημα είναι περιουσία. Αυτός είναι ο ορισμός της ελευθερίας ως το δικαίωμα στην ιδιοκτησία ή, αρνητικά, ως η απουσία κρατικού καταναγκασμού.
Αυτό οδηγεί κατευθείαν στην ανήθικη πλευρά της φορολογίας. Διότι, εάν δεν υπάρχει ρητή συναίνεση για τη φορολόγηση του εισοδήματος, τότε θα πρέπει να θεωρείται ως νομιμοποιημένη, αλλά ύπουλη, κλοπή περιουσίας. Ο Ρόθμπαρντ και πάλι, στο The Ethics of Liberty (1982):
«Μόνο το Κράτος αποκτά τα έσοδά του μέσω καταναγκασμού, απειλώντας με σοβαρές κυρώσεις σε περίπτωση που δεν καταβληθούν τα έσοδα. Αυτός ο καταναγκασμός είναι γνωστός ως «φορολογία».»
Η πικρή ειρωνεία της έλλειψης οικονομικής ελευθερίας στην Ευρώπη σήμερα είναι ότι οι Ευρωπαίοι στοχαστές την συνειδητοποίησαν και εξέφρασαν την κατανόησή τους μέσα από τα έργα τους. Οι Cantillon, Quesnay, Hume, Smith, Turgot, Bastiat, Spencer και Mises, για να αναφέρουμε τους σημαντικότερους, κατάλαβαν ότι οι απειλές για την ελευθερία στην κοινωνία προέρχονται από το κράτος. Ο Frédéric Bastiat αποκάλεσε τη φορολογία «νόμιμη λεηλασία »:
Ωστόσο, αυτή η μακρά πνευματική παράδοση ελευθερίας στην Ευρώπη παραγκωνίστηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα. Η έννοια των «δικαιωμάτων» επεκτάθηκε μέσα από δεκαετίες κρατιστικών πολιτικών που βασίστηκαν στη συχνά σκόπιμη σύγχυση μεταξύ ελευθερίας, δημοκρατίας και ισότητας. Αυτό που η πλειοψηφία των Ευρωπαίων μπορεί τελικά να δει μόνο με τον δύσκολο τρόπο, είναι ότι η ελευθερία πρέπει να εκτιμηθεί και να υπερασπιστεί ξανά προκειμένου να αναχαιτιστεί η οικονομική και πολιτική παρακμή των κοινωνιών τους.
Η μόνη λύση για να παραμείνει η Ευρώπη ανταγωνιστική και να αναπτυχθεί ξανά φυσικά είναι να απελευθερωθεί ο δημοσιονομικός καταναγκασμός. Αυτό σημαίνει να αφαιρεθεί η φοροαπαλλαγή από τον λαιμό των Ευρωπαίων πολιτών και εταιρειών, προκειμένου να απελευθερωθούν οι οικονομίες της Ευρώπης.
Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει μια μαζική μείωση όλων των κύριων φορολογικών συντελεστών, με ακόμη μεγαλύτερη μείωση των δημόσιων δαπανών και μια αποχώρηση του κράτους από την κοινωνία. Ένα τέτοιο πρόγραμμα όχι μόνο θα αύξανε την ελευθερία στην Ευρώπη, αλλά θα οδηγούσε και σε μια έκρηξη επενδύσεων και επιχειρηματικότητας, καθώς και δημιουργικότητας και αισιοδοξίας, που έχουν καταπιεστεί για πολύ καιρό. Σαν ένα ελατήριο, η Ευρώπη μπορεί να απελευθερωθεί, αρκεί να μπορούσε να απελευθερωθεί από τις αλυσίδες της φορολογίας.
Σχολιάστε το άρθρο μας
Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.com
στο Facebook…
στο Twitter
στο Viber
στο Telegram
στο GAB…
κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!
