Δεν είναι η πρώτη φορά που η σκλαβιά πλασάρεται ως σωτηρία…
Όσο υπάρχει ακόμα και ένας μόνο άνθρωπος που αρνείται να υποταχθεί, που επιμένει να αναζητά την αλήθεια και να υπερασπίζεται την ελευθερία του, δεν έχει χαθεί ακόμα τίποτα. Η φλόγα της αντίστασης καίει μέσα στις καρδιές μας, φωτίζοντας το σκοτάδι που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Και όσο αυτή η φλόγα ζει, υπάρχει ελπίδα.
Γράφει ο Νικόλαος Παντελιός
Το παρακάτω κείμενο ακροβατεί ανάμεσα στις δυσοίωνες προβολές του Τζορτζ Όργουελ και του Αλντους Χάξλεϋ, ανάμεσα στον φόβο που υποδουλώνει και στην ηδονή που υπνωτίζει.
Αντλεί εικόνες από το “1984”, όπου η εξουσία βασανίζει για να υποτάξει, αλλά και από τον “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο”, όπου η υποταγή μεταμφιέζεται σε κανονικότητα, σε ευτυχία, σε ασφάλεια.
Κι ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα, παρεμβάλλονται οι δικές μου σκέψεις, σκέψεις ενός ανθρώπου που επιμένει να βλέπει, να αισθάνεται και να μην σωπαίνει.
Πώς μπορείς να είσαι βέβαιος ότι εξουσιάζεις έναν άνθρωπο; Όταν τον κάνεις να υποφέρει. Όταν κάμψεις το πνεύμα του, όταν σπάσεις τη θέλησή του και την ξαναπλάσεις με δικά σου καλούπια. Όταν τον αναγκάσεις να αποδεχτεί την αλυσίδα όχι ως βάρος, αλλά ως κόσμημα ασφαλείας.
Τότε μόνο τον ελέγχεις αληθινά. Κι αυτόν τον κόσμο χτίζουν. Δεν θέλουν να είναι ένας παράδεισος ευτυχίας ή μια κοινωνία αφθονίας, όπως φαντάστηκαν κάποτε οι ονειροπόλοι και ρομαντικοί.
Αλλά θέλουν έναν κόσμο απόλυτου ελέγχου, βασανισμού και υποταγής. Έναν κόσμο που δεν χωρά η συμπόνια, η καλοσύνη, ούτε καν η ελπίδα. Έναν κόσμο με δύο μονάχα κατηγορίες, εκείνους που πατούν και εκείνους που πατιούνται.
Η αγάπη και η δικαιοσύνη ήταν ψευδαισθήσεις των περασμένων πολιτισμών, των πολιτισμών με ηθικές αξίες και αρχές.
Ο δικός τους νέος κόσμος θεμελιώνεται πάνω στο μίσος, επάνω στον φόβο και στην ταπείνωση, την υποταγή και χειραγώγηση, τον απόλυτο ολοκληρωτισμό.
Η αλήθεια φυλακίζεται σε σκοτεινά κελιά και το ψέμα στρογγυλοκάθεται σε κυβερνητικούς θρόνους. Οι νύχτες έγιναν το καταφύγιο των δειλών και οι ημέρες φέρνουν μόνο σκοτάδι.
Ο πολίτης συνυπάρχει καθημερινά με την κοροϊδία, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση. Ελπίζει για ελευθερία που δεν υπάρχει. Αναζητά την δικαιοσύνη που δεν αποδίδεται. Βλέπει τα παιδιά του να πεινούν και τους βουλευτές και τις οικογένειες τους να τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Κι όλα αυτά, στο όνομα μιας “δημοκρατίας” που θυμάται τον πολίτη μόνο στην κάλπη και τον προδίδει αμέσως την επόμενη μέρα.
Μιας “δημοκρατίας” με το προσωπείο της λαϊκής βούλησης, που κυβερνά με το μαστίγιο της εξουσίας.
Μα δεν είναι η πρώτη φορά που η σκλαβιά πλασάρεται ως σωτηρία.
Οι άνθρωποι μας έχουν πει δεν γεννήθηκαν για να σέρνουν αλυσίδες, κι όμως πόσο εύκολα τις φορούν όταν τους πείσεις ότι τους προστατεύουν.
Όλα στο όνομα της δημόσιας υγείας της δημόσιας ασφάλειας και της παγκόσμιας ευημερίας.
Η ελευθερία δεν είναι δώρο, ούτε επιδότηση, δεν είναι κάτι που διαπραγματεύεται στα γραφεία ή στις οθόνες. Κατακτάται, κάθε ημέρα κάθε ώρα κάθε λεπτό.
Κι αυτή η κατάκτηση απαιτεί κάτι που απουσιάζει, συνείδηση, γενικότερη αντίληψη που προέρχεται από την εσωτερική επανάσταση, από την αδιάκοπη αντίσταση ενάντια στην αδικία, απαιτεί κόπο και κυρίως τόλμη.
Σε έναν κόσμο που προτιμά τον ύπνο της ασφάλειας από το ρίσκο της αλήθειας, η ελευθερία γίνεται παράνομο όνειρο.
Η σιωπή παρουσιάζεται ως υπευθυνότητα, και η υποταγή ως πράξη αλληλεγγύης.
Μα όσο ακόμα αναπνέει μέσα μας ο Άνθρωπος, όσο ακόμα υπάρχει κάποιος που αρνείται να προσκυνήσει, η Αντίσταση δεν είναι επιλογή, είναι καθήκον.
Όχι γιατί είναι εύκολη. Αλλά γιατί είναι η τελευταία ένδειξη ότι κάποιος ακόμα θυμάται τι σημαίνει να είσαι Ελεύθερος.
Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και όχι αριθμός, πράγμα ή αντικείμενο χειραγώγησης των εταιρειών τυραννίας.
Και όσοι απέμειναν φωνάζουμε: Ελευθερία ή Θάνατος στην Εποχή της Σιωπής.
Όχι με κραυγές μαρτύρων, αλλά με τη σιγουριά ανθρώπων που αρνούνται να γονατίσουν. Δεν χαρίζουμε τίποτα. Ούτε την ψυχή, ούτε το μέλλον, ούτε την αλήθεια.
Σε μια εποχή που το σύστημα αμείβει την υποταγή και διώκει τη συνείδηση, όσοι ακόμα αντιστέκονται δεν είναι απλώς ήρωες.
Είναι υπενθυμίσεις ότι το ανθρώπινο είδος δεν έχει χαθεί. Και ούτε πρόκειται να χαθεί όσο αντιστέκεται στα σχέδια τους!
Επίλογος…
Όσο υπάρχει ακόμα και ένας μόνο άνθρωπος που αρνείται να υποταχθεί, που επιμένει να αναζητά την αλήθεια και να υπερασπίζεται την ελευθερία του, δεν έχει χαθεί ακόμα τίποτα.
Η φλόγα της αντίστασης καίει μέσα στις καρδιές μας, φωτίζοντας το σκοτάδι που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Και όσο αυτή η φλόγα ζει, υπάρχει ελπίδα.
Μια ελπίδα που δεν σβήνει με την καταπίεση, δεν καμφθεί με τον φόβο, δεν εξαφανίζεται με την απάθεια.
Γιατί όσο υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει και η δυνατότητα για ξύπνημα, για επανάσταση, για ελευθερία.
Και σε αυτή τη μάχη δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε χιλιάδες, εκατομμύρια, που πιστεύουμε ότι το φως δεν νικιέται από το σκοτάδι.
Η μάχη συνεχίζεται. Και θα τη δώσουμε μέχρι το τέλος.
Με εκτίμηση Νικόλαος Παντελιός διασώστης ΕΚΑΒ εκπρόσωπος τύπου Π.Ο.Ε.Υ. Πανελλήνια Ομάδα Επαγγελματιών Υγείας,(σωματείο)
Σχολιάστε το άρθρο μας
Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.com
στο Facebook…
στο Twitter
στο Viber
στο Telegram
στο GAB…
κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!
