Η χρήση της φτώχειας ως εργαλείου ελέγχου είναι ένα βαθιά αντικοινωνικό φαινόμενο, που απειλεί άμεσα τη δημοκρατική λειτουργία και τα ανθρώπινα δικαιώματα…
Οι μηχανισμοί ελέγχου μέσω της φτώχειας είναι πολλοί, όπως, η εξάρτηση από το κράτος, ο περιορισμός πρόσβασης στην παιδεία, η εξάντληση προσωπικών πόρων, ο κοινωνικός στιγματισμός, η περιορισμένη κοινωνική κινητικότητα, η γιγάντωση της ανασφάλειας και η χρήση «κοινωνικών παροχών» για πολιτικό όφελος. Η φτώχεια τελικά οδηγεί στην εξάρτηση και την αδυναμία αντίδρασης της κοινωνίας…
Γράφει ο Χρήστος Ροδόπουλος
3 εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
2.1 εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται οριακά (5-7%) πάνω από το όριο της φτώχειας με πτωτική τάση. Με τις καλύτερες προϋποθέσεις, 0,65 εκατομμύρια πολίτες θα ενταχθούν στην πρώτη κατηγορία μέχρι το τέλος του 2026.
1.6 εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται οριακά (7-14%) πάνω από το όριο της φτώχειας με πτωτική τάση. Με τις καλύτερες προϋποθέσεις, 0,95 εκατομμύρια πολίτες θα ενταχθούν στη δεύτερη κατηγορία μέχρι το τέλος του 2026.
Τα στατιστικά απο την Eurostat
Γιατί;
Ο έλεγχος μιας κοινωνίας μέσα από τη διατήρηση ή την ενίσχυση της φτώχειας αποτελεί παλιά πρακτική, που έχει πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές διαστάσεις. Η φτώχεια ως κοινωνικό φαινόμενο περιορίζει τις επιλογές και την ελευθερία των πολιτών, δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες για τον κοινωνικό έλεγχο.
Μηχανισμοί Ελέγχου μέσω της Φτώχειας
Εξάρτηση από το κράτος: Όταν τα βασικά αγαθά και υπηρεσίες (τροφή, στέγη, υγεία) γίνονται δυσεύρετα ή προσβάσιμα μόνο μέσω κρατικών ή κομματικών μηχανισμών, οι φτωχότερες πληθυσμιακές ομάδες εξαρτώνται από τον εκάστοτε διαχειριστή της εξουσίας για την επιβίωσή τους.
Περιορισμός πρόσβασης στην παιδεία: Η φτώχεια συχνά συνοδεύεται από αποκλεισμό από την εκπαίδευση και την κατάρτιση, οδηγώντας στον αναλφαβητισμό και περιορίζοντας τη δυνατότητα του ατόμου να κρίνει, να ζητήσει τα δικαιώματά του ή να συμμετάσχει ενεργά στην πολιτική ζωή.
Εξάντληση προσωπικών πόρων: Ο φτωχός αναγκάζεται να επικεντρώνεται στην καθημερινή του επιβίωση. Αυτό τον καθιστά λιγότερο ικανό ή πρόθυμο να συμμετάσχει σε κοινωνικές ή πολιτικές διεκδικήσεις.
Κοινωνικός στιγματισμός και διακρίσεις: Η φτώχεια μπορεί να συνοδευτεί από κοινωνικό αποκλεισμό, ρατσισμό και διακρίσεις, που απομονώνουν τις ευάλωτες ομάδες και μειώνουν τη συλλογική δράση.
Περιορισμένη κοινωνική κινητικότητα: Όταν η φτώχεια είναι συστημική και αναπαράγεται μεταξύ γενεών, ενισχύεται το αίσθημα αδυναμίας αλλαγής και αποδοχής της παρούσας κατάστασης (μοιρολατρία).
Γιγάντωση της ανασφάλειας: Η διαρκής αγωνία και φόβος για το μέλλον μειώνουν τη διάθεση για ρίσκο ή αντίδραση, διευκολύνοντας τα συστήματα εξουσίας να διατηρούν την τάξη.
Χρήση «κοινωνικών παροχών» για πολιτικό όφελος: Δωρεές, επιδόματα και παροχές δύνανται να προσφέρονται επιλεκτικά ή υπό όρους, ως αντάλλαγμα ψήφου ή κοινωνικής «σιωπής»
Γιατί είναι αποτελεσματική αυτή η τακτική;
Η φτώχεια οδηγεί στην εξάρτηση και την αδυναμία αντίδρασης.
Δημιουργεί διαχωριστικές γραμμές μεταξύ κοινωνικών ομάδων, διευκολύνοντας τη χειραγώγηση και το «διαίρει και βασίλευε».
Ο φτωχός αποκλείεται από κοινωνικά αγαθά: εκπαίδευση, περίθαλψη, εργασία. Έτσι ενισχύεται η υποτέλεια και η αδυναμία αντίδρασης.
Η χρήση της φτώχειας ως εργαλείου ελέγχου είναι ένα βαθιά αντικοινωνικό φαινόμενο, που απειλεί άμεσα τη δημοκρατική λειτουργία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σχολιάστε το άρθρο μας
Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.com
στο Facebook…
στο Twitter
στο Viber
στο Telegram
στο GAB…
κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!
