Κάποια πράγματα στην πολιτική δεν είναι τυχαία. Ο χρόνος της επιστροφής Τσίπρα, η ένταση της προβολής, η απουσία επιθετικής αντίδρασης από τους «αντιπάλους» – όλα αυτά συνθέτουν ένα παζλ που ο κάθε πολίτης μπορεί να ερμηνεύσει μόνος του. Τελικά, οι επιλογές που φτάνουν στην κάλπη είναι πραγματικές ή έχουν ήδη φιλτραριστεί από έναν μηχανισμό που κρατά μόνο τις ασφαλείς για το Σύστημα…;
Αξίζει να σημειώσουμε πόσο ήπια έχει υποδεχτεί η κυβέρνηση και τα φιλικά προς αυτήν μέσα την πιθανή επιστροφή Τσίπρα. Σχεδόν με ανακούφιση, θα έλεγε κανείς. Δεν είναι συνηθισμένο να μην υπάρχει πολιτική επίθεση προς έναν πρώην αντίπαλο που επανέρχεται ή η αντίδραση να είναι τόσο χλιαρή. Ίσως να μην τον θεωρούν απειλή. Ή ίσως να τον θεωρούν κάτι άλλο…
Άρθρο του Μιχάλη Χαιρετάκη
Η πιθανή επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική σκηνή θέτει σημαντικά ερωτήματα για το μέλλον της ελληνικής αριστεράς και τη δυναμική της αντιπολίτευσης.
Η δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού απαιτεί σημαντικούς οργανωτικούς πόρους: υποδομές, προσωπικό, επικοινωνιακό σχεδιασμό, και οικονομικά μέσα. Στη σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα, τέτοια εγχειρήματα συνήθως στηρίζονται σε συνδυασμό κρατικής χρηματοδότησης, ιδιωτικών συνδρομών και δωρεών.
Ενδιαφέρον θα είχε να δούμε ποιοι θα είναι οι πρώτοι υποστηρικτές αυτής της προσπάθειας – και κυρίως, γιατί. Η διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων παραμένει ένα ανοιχτό θέμα στην ελληνική δημόσια συζήτηση, ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης.
Η ελληνική κοινωνία βιώνει περιόδους έντονης πόλωσης και δυσαρέσκειας. Από τα Τέμπη μέχρι τις συζητήσεις για διαφθορά και ανισότητες, υπάρχει ένα κλίμα που ευνοεί την αναζήτηση εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων.
Σε αυτό το περιβάλλον, η ενδεχόμενη επιστροφή γνωστών πολιτικών προσώπων στο προσκήνιο δεν αποτελεί έκπληξη. Είναι μέρος της φυσιολογικής δυναμικής ενός πολιτικού συστήματος που αναζητά ισορροπίες. Ή τις δημιουργεί, όταν χρειάζεται.
Η ιστορία της ελληνικής αριστεράς χαρακτηρίζεται από συχνές αναδιατάξεις και διασπάσεις. Κάθε νέα πολιτική πρωτοβουλία δημιουργεί ερωτήματα για τη συνοχή του χώρου και την αποτελεσματικότητα της αντιπολίτευσης.
Η ύπαρξη πολλών κομμάτων με παρόμοια ιδεολογική βάση μπορεί:
– Να εκφράζει τον πλουραλισμό των απόψεων
– Να δυσκολεύει τη δημιουργία ενός ισχυρού αντιπολιτευτικού πόλου
– Να προσφέρει περισσότερες επιλογές στους πολίτες
Φυσικά, το ποιο από τα τρία είναι το κυρίαρχο αποτέλεσμα εξαρτάται από την οπτική γωνία του παρατηρητή. Κάποιοι θα έλεγαν ότι το δεύτερο είναι το μόνο πραγματικό.
Κάθε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως παράταξης, επωφελείται από τον κατακερματισμό της αντιπολίτευσης. Αυτό δεν είναι μυστικό ούτε συνωμοσία – είναι απλώς η λογική της πολιτικής ανταγωνιστικότητας.
Αξίζει όμως να σημειώσουμε πόσο ήπια έχει υποδεχτεί η κυβέρνηση και τα φιλικά προς αυτήν μέσα την πιθανή επιστροφή Τσίπρα. Σχεδόν με ανακούφιση, θα έλεγε κανείς. Δεν είναι συνηθισμένο να μην υπάρχει πολιτική επίθεση προς έναν πρώην αντίπαλο που επανέρχεται ή η αντίδραση να είναι τόσο χλιαρή.
Ίσως να μην τον θεωρούν απειλή. Ή ίσως να τον θεωρούν κάτι άλλο.
Η μελέτη των πολιτικών δυναμικών δείχνει ότι:
– Η ενότητα ενισχύει την αντιπολιτευτική αποτελεσματικότητα
– Η διάσπαση συχνά εξυπηρετεί το status quo
– Οι πολίτες τελικά αποφασίζουν με τη ψήφο τους
Το ερώτημα είναι αν οι πολίτες θα συνειδητοποιήσουν το παιχνίδι πριν το τέλος του.
Η ελληνική πολιτική ιστορία έχει δει πολλές “επιστροφές” και “αναγεννήσεις”. Κάθε φορά, το κοινό αντιδρά με βάση την προηγούμενη εμπειρία του και την αξιολόγησή του για το παρόν.
Το 2015 είδαμε την “ελπίδα”. Το 2023 είδαμε την “απογοήτευση”. Το 2025 βλέπουμε την “επιστροφή”. Τα σενάρια επαναλαμβάνονται – αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα και η ημερομηνία.
Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξουν νέες πολιτικές κινήσεις – αυτό είναι αναπόφευκτο σε μια δημοκρατία. Το ερώτημα είναι αν οι πολίτες θα συνεχίσουν να αναζητούν ατομικές λύσεις ή θα απαιτήσουν συλλογικές απαντήσεις. Και αν θα αναγνωρίσουν πότε ένας “σωτήρας” είναι απλώς ένα εργαλείο διατήρησης του συστήματος που λέει ότι πολεμά.
Κάποια πράγματα στην πολιτική δεν είναι τυχαία. Ο χρόνος της επιστροφής, η ένταση της προβολής, η απουσία επιθετικής αντίδρασης από τους “αντιπάλους” – όλα αυτά συνθέτουν ένα παζλ που ο κάθε πολίτης μπορεί να ερμηνεύσει μόνος του.
Δεν χρειάζονται αποδείξεις για να κάνει κανείς τις δικές του παρατηρήσεις. Αρκεί να βλέπει, να ακούει, και να θυμάται πώς λειτουργεί το σύστημα όταν νιώθει απειλή – και πώς λειτουργεί όταν δεν νιώθει.
Η πολιτική σκηνή εξελίσσεται συνεχώς. Νέα πρόσωπα εμφανίζονται, παλιά επιστρέφουν, κόμματα διασπώνται και συνενώνονται. Κάποιες φορές αυθόρμητα, κάποιες φορές με τρόπο που εξυπηρετεί συγκεκριμένες ισορροπίες.
Η κρίση των πολιτών – όχι η κριτική από δημοσιογράφους – θα καθορίσει τελικά ποιες πολιτικές προτάσεις θα έχουν μέλλον. Το δημοκρατικό σύστημα, με όλες τις αδυναμίες του, εξακολουθεί να δίνει την τελική απόφαση στην κάλπη.
Το ερώτημα είναι αν οι επιλογές που φτάνουν στην κάλπη είναι πραγματικές – ή αν έχουν ήδη φιλτραριστεί από έναν μηχανισμό που κρατά μόνο τις ασφαλείς για το σύστημα.
Και ίσως αυτό να είναι το μόνο σίγουρο: ότι όταν η αριστερά διχάζεται, κάποιος πάντα κερδίζει. Και δεν είναι ποτέ η αριστερά.
Σχολιάστε το άρθρο μας
Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
Ακολουθήστε το ellinikiafipnisis.com
στο Facebook…
στο Twitter
στο Viber
στο Telegram
στο GAB…
κοινοποιήστε το και στους φίλους σας!
