Ένα κάλεσμα αφύπνισης σ’ έναν λαό που ξέχασε να ονειρεύεται ελεύθερα…
Χρόνια με τα χρόνια, γενιές ολόκληρες μεγαλώνουν με σκυμμένο το κεφάλι, υπνωτισμένες από τα δελτία στα ΜΜΕξαπάτησης και τα επιδόματα-λουριά στον λαιμό τους, σαν κάτι υποτακτικά σκυλάκια. Σκλάβοι μιας νέας, μαύρης «κανονικότητας» που τους θέλει κοινωνικά αμόρφωτους, υποταγμένους και εύκολα διαχειρίσιμους…
Εδώ και πολλά χρόνια ο Νεοέλληνας ζει μέσα στο Matrix του συστήματος, επιβιώνει σαν ένα ασήμαντο γρανάζι, απόλυτα μηδενιστής, αδιάφορος, παρτάκιας, ωχαδελφιστής, δηλαδή ένα τέλειο φοβισμένο πιόνι που υπηρετεί πρόθυμα τον ίδιο του τον δεσμοφύλακα.
Όταν γλείφεις το σύστημα για να σε εξυπηρετεί, έχεις ήδη σφραγίσει το συμβόλαιο της υποταγής σου.
Κι όταν έρθει η ώρα να το υπηρετήσεις εσύ, δεν το κάνεις από πίστη ή αξία, αλλά γιατί έχεις μάθει να ζεις από τα ψίχουλά του.
Έτσι γεννιέται η διαπλοκή του σάπιου με το βολεμένο, ένας φαύλος κύκλος εξάρτησης και σιωπής.
Ένα αλλεπάλληλο αλισβερίσι.
Το σύστημα σε ταΐζει για να σωπαίνεις, κι εσύ σωπαίνεις για να συνεχίσει να σε ταΐζει και μετά μιλάς για “επανάσταση”;
Για ποια επανάσταση μιλάς, αυτή που, αν ανοίξεις το στόμα σου, θα σου κόψει το ίδιο το χέρι που σε ταΐζει;
Όχι, δε θα το κάνεις ποτέ.
Ξέρεις γιατί; Γιατί έχεις μάθει να ζεις σκυφτός, μέσα στο αμοιβαίο γλείψιμο του δούναι και λαβείν, εκεί που πεθαίνει η αξιοπρέπεια, γεννιέται η συνένοχη υποταγή.
Ή θα σπάσεις τις αλυσίδες σου…ή θα μάθεις να τις αγαπάς.
Κάποτε πίστευα στη δύναμη του λαού. Πίστευα ότι θα σηκωθούμε, θα πάρουμε πίσω τη μοίρα μας, θα ξαναγράψουμε τη δική μας ιστορία με τα δικά μας χέρια.
Ότι θα χτίσουμε μια αληθινά ελεύθερη πατρίδα, μια δημοκρατία από τον λαό, για τον λαό, με τον λαό.
Μα σήμερα, η “επανάσταση” περιορίστηκε στον καναπέ και στο πληκτρολόγιο, εκεί όπου ξεθυμαίνει ο θυμός πριν καν ανάψει η φλόγα.
Εκεί όπου πεθάνει η ψυχή και μετά το πνεύμα.
Η οργή μας δεν ξεσπά τυχαία, όλα είναι μέρος του παιχνιδιού, το ίδιο το σύστημα φροντίζει να τη διοχετεύει ελεγχόμενα σε κάποιες “μικρό επαναστάσεις”. Μια πανελλαδική απεργία, σε μερικές αναρτήσεις στα social, μια πορεία και μετά… σιωπή.
Η βαλβίδα εκτόνωσης λειτούργησε, το καπάκι μπήκε ξανά στη θέση του, μέχρι την επόμενη φορά που θα μας “επιτραπεί” να θυμώσουμε.
Οι νέο ραγιάδες ψηφίζουν ξανά και ξανά τους ίδιους προδότες, τα ίδια ανδρείκελα, και όλως περιέργως διακαώς περιμένουν… την πολυπόθητη “αλλαγή”.
Περιμένουν θαύματα από αυτούς που τους καταστρέφουν, που τους έχουν προδώσει ξανά και ξανά και ξανά, γιατί ο φόβος έγινε συνήθεια, κι η συνήθεια δεύτερη φύση.
Ο λαός που κάποτε τρόμαζε αυτοκράτορες, κατέβαζε κυβερνήσεις, δάμασε την απολυταρχία, τώρα φοβάται και τον ίσκιο του.
Χρόνια με τα χρόνια, γενιές ολόκληρες μεγαλώνουν με σκυμμένο το κεφάλι, υπνωτισμένες από τα δελτία στα ΜΜΕξαπάτησης και τα επιδόματα-λουριά στον λαιμό τους, σαν κάτι υποτακτικά σκυλάκια.
Σκλάβοι μιας νέας, μαύρης “κανονικότητας” που τους θέλει κοινωνικά αμόρφωτους, υποταγμένους και εύκολα διαχειρίσιμους.
Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τόπο, τότε θα πρέπει να ξαναγεννηθεί η σπίθα μέσα στις ψυχές μας, εκείνη η σπίθα που κάποτε φώτιζε το σκοτάδι της τυραννίας.
Να δούμε την ελπίδα που όλοι ψάχνουμε σαν ψύλλο στα άχυρα.
Γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι απλά μια πολιτική παρακμή, είναι το τέλος ενός ολόκληρου πολιτισμού, με τον άμεσο θάνατο μιας δημοκρατίας που απέμεινε μόνο ως λέξη, ξεχασμένη σε βιβλία και μνήμη γερόντων.
Αν δεν ξυπνήσουμε τώρα, η επόμενη γενιά δεν θα ξέρει καν τι σημαίνει “ελευθερία”.
Δεν θα αναπνέει πια το οξυγόνο της ελευθερίας. Γιατί εκεί που πεθαίνει η δημοκρατία, ο αέρας βαραίνει και η ψυχή πνίγεται.
“Καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος.”
Καρλ Μαρξ Γερμανός φιλόσοφος
ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Η λύση δεν θα έρθει από κανένα κόμμα, από κανέναν “σωτήρα”, από κανέναν νέο Μεσσία.
Η λύση θα έρθει από ΕΣΕΝΑ.
Η λύση θα έρθει όταν ο καθένας μας κοιταχτεί στον καθρέφτη και πάψει να ψάχνει αλλού τον ένοχο.
Όταν ο φόβος αντικατασταθεί από τη συνείδηση, η σιωπή από την αλήθεια, και η αδιαφορία από την ευθύνη.
Γιατί μόνο ένας λαός ενωμένος, συνειδητοποιημένος και γενναίος μπορεί να ξαναχτίσει τη Δημοκρατία που του έκλεψαν.
Με εκτίμηση,
Νικόλαος Παντελιός
Σχολιάστε το άρθρο μας
Αναδημοσιεύστε το ΠΑΝΤΑ με ενεργό link της πηγής.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.
